កណ្ឌគម្ពីរ កូឡូស ត្រូវបានសរសេរនៅប្រហែលឆ្នាំ ៦០ នៃគ.ស. ខណៈពេលដែល សាវ័ក ប៉ូល ជាប់ជាអ្នកទោសនៅទីក្រុងរ៉ូម ហើយ កណ្ឌគម្ពីរ នេះ ត្រូវបានសរសេរទៅកាន់ក្រុមគ្រិស្តបរិស័ទនៅភាគ និរតីនៃប្រទេសទួរគី សម័យទំនើប ដែលគាត់មិនដែលបានជួប។
នៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរ កូឡូស ១:៣-៨ សាវ័ក ប៉ូល ចាប់ផ្តើមដោយអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ចំពោះរបៀប ដែលក្រុមជំនុំនេះបានចាប់ផ្តើម។ គាត់និយាយថា ពួកគេគឺជាឧទាហរណ៍មួយនៃសហគមន៍គ្រិស្ត បរិស័ទដែលកំពុងរីកចម្រើនឡើងនៅទូទាំងចក្រភពរ៉ូម៉ាំង។ តើអ្វីជាមូលហេតុនៃការរីកចម្រើននេះ? មិនមែនជា សាវ័ក ប៉ូល ឬជាអ្នកដឹកនាំគ្រិស្តបរិស័ទ ណា ម្នាក់ទេ។ មូលហេតុនោះ គឺជាអ្វីដែលគាត់ហៅថា « ដំណឹងល្អ » ។ សាវ័ក ប៉ូល បានប្រដូចដំណឹងល្អ ទៅនឹងគ្រាប់ពូជមួយដែលមានកម្លាំងពីកំណើតក្នុងការបញ្ចេញពន្លក និងក្នុងការលូតលាស់ និងក្នុងការបន្តពូជ។ សាវ័ក ប៉ូល បញ្ជាក់ថា ដំណឹងល្អនេះបានបង្កើតផលពីខ្លួនគាត់ ទៅលោក អេប៉ាប្រាស ដែលមកពីស្រុកកូឡូស (៤:១២)។ បន្ទាប់មក វាបានបង្កើតផលពី លោក អេប៉ាប្រាស ទៅដល់ពួកគេ។ ហើយវាបានបង្កើតផល ពីពួកគេទៅដល់អ្នកដទៃផ្សេងទៀត នៅក្នុងតំបន់របស់ ពួកគេ។ ហើយខ្ញុំអាចបន្ថែមថា វានៅតែបន្តបង្កើតផលនៅទូទាំងពិភពលោកសព្វថ្ងៃនេះ! តើ «ដំណឹងល្អ»នេះ គឺជាអ្វី ? តើវាមានអ្វីខ្លះដែលជាអំណាចនៃការប្រកាសដំណឹងល្អ ឲ្យ បង្កើតផល? ខាងក្រោមនេះ គឺជាសំណួរពីរដែលយើងនឹងដោះស្រាយ។
នេះគឺជាអ្វីដែល កណ្ឌគម្ពីរ កូឡូស បានបកស្រាយ—នៅព្រឹកនេះ យើងនឹងចាប់ផ្តើមដោះស្រាយចម្លើយ ចំពោះសំណួរនេះ។ នៅក្នុងវប្បធម៌ជាច្រើន ពាក្យថា “ដំណឹងល្អ” សំដៅទៅលើរចនាប័ទ្មនៃតន្ត្រី ប្រភេទនៃការអធិប្បាយដ៏ជាក់លាក់ កន្លែងសាសនា (រោងឧបោសថនៃដំណឹងល្អ) ។ល។ របស់« គ្រិស្តបរិស័ទ» ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងសតវត្សទី១ វាមានអត្ថន័យខុសគ្នាខ្លាំង។ ពាក្យថា "ការផ្សាយដំណឹងល្អ" មកពីពាក្យ euaggellion ហើយវាមានន័យថា "សារល្អ" ។ ពាក្យនេះ ត្រូវបាន ប្រើប្រាស់ដើម្បីសំដៅទៅលើការប្រកាសអំពីព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់មួយដែលបានផ្លាស់ប្រែដំណើរប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់មនុស្សជាតិ និងការកោះហៅដើម្បីតម្រង់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ទៅនឹងព្រឹត្តិការណ៍នេះ។ នៅក្នុងសម័យរបស់ សាវ័ក ប៉ុល “ដំណឹងល្អ” សំដៅទៅលើព័ត៌មានដែលទាក់ទងនឹង ស្តេច សេសារ (ឧទាហរណ៍ ជ័យជំនះខាងយោធា)។
នៅពេលដែល ស្តេច សេសារ អូគូស្ត ប្រសូត (ឆ្នាំ ៦៣ មុន គ.ស.) អ្នកនាំសារជាច្រើន ត្រូវបានបញ្ជូនទៅទូទាំងចក្រភពរ៉ូម៉ាំង ដើម្បីប្រកាស “ដំណឹងល្អ” នេះ។ ក្នុងរជ្ជកាលរបស់ព្រះអង្គ (ឆ្នាំ ៩ មុន គ.ស.) អ្នកនាំសារជាច្រើននៅស្រុក អាស៊ីមីន័រ បានប្រកាស “ដំណឹងល្អ” នៃរជ្ជកាលដ៏សុខសាន្តរបស់ទ្រង់ ហើយបានកោះហៅមនុស្សទាំងអស់ ឱ្យរាប់ពេលវេលាពីប្រតិទិនថ្មីដោយផ្អែកលើថ្ងៃកំណើតរបស់ទ្រង់។
ប៉ុន្តែ ខណៈពេលដែល "ដំណឹងល្អ" ដែល ស្តេច សេសារ អូគូស្ត បានបញ្ចប់សង្រ្គាមនៅក្នុងចក្រភព រ៉ូម៉ាំង ទ្រង់បានបរាជ័យក្នុងការ "រៀបចំអ្វីៗទាំងអស់ឱ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់ និងមិនអាចនាំ "ជីវិតប្រជាជនទៅកាន់ភាពល្អឥតខ្ចោះបានឡើយ" ។ ចក្រភពរ៉ូម៉ាំងនៅតែមានវិបត្តិដោយការបែងចែកពូជសាសន៍ សេដ្ឋកិច្ចសង្គម និង យេនឌ័រ។ ហើយប្រជាជនបានត្អូញត្អែរថា សន្តិភាព (សេចក្តីសុខសាន្ត) នៅតែស្ថិតនៅឆ្ងាយពីចិត្ត និងគំនិតរបស់ពួកគេដូចសព្វដង (ដូចដែលពួកគេមានសព្វថ្ងៃនេះ)។
គឺនៅក្នុងបរិបទនេះហើយ ដែល សាវ័ក ប៉ូល បានប្រកាសដំណឹងល្អមួយដ៏អស្ចារ្យជាង — គឺការយាងមកនៃអ្នកគ្រប់គ្រងដ៏អស្ចារ្យជាងនេះ និងការចេញនូវការកោះហៅធំជាងនេះ។ ដំណឹងល្អនេះគឺប្រឆាំងនឹងវប្បធម៌ខ្លាំងណាស់ រហូតដល់ការធ្វើវិទ្ធង្សនា។ សាវ័ក ប៉ូល បានប្រកាសអំពីការយាងមកនៃព្រះអម្ចាស់ដ៏ពិត—មិនមែន ស្តេច សេសារ ទេ តែជាព្រះយេស៊ូ— ជាសាសន៍យូដា ដែលមកពីកន្លែងដែលគ្មានការរីកចម្រើននៃចក្រភពរ៉ូម៉ាំង! ហើយគាត់បានប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូ បានទទួលជ័យជម្នះដ៏អស្ចារ្យ នៅពេលដែលទ្រង់ត្រូវបានគេដោះអាវឲ្យនៅអាក្រាត ហើយឆ្កាងទ្រង់! នេះគឺជាការប្រឆាំងដាច់ខាតនៃអ្វីដែលនឹងត្រូវបានចាត់ទុកថាជា « ដំណឹងល្អ » (១ កូរិនថូស ១:២៣ ) ។ ប៉ុន្តែការសោយទិវង្គតរបស់ទ្រង់ គឺពិតជាដំណឹងល្អ ព្រោះការនេះត្រូវបានព្យាករដោយពួកហោរា (ព្យាការី) ក្នុងសញ្ញាចាស់ ហើយដោយសារការសុគតរបស់ទ្រង់ បានបង់ថ្លៃលោះបាបរបស់យើង (១ កូរិនថូស ១៥:១-៣)។ សាវ័ក ប៉ុល បានកោះហៅមនុស្សគ្រប់រូបឲ្យតម្រង់ខ្លួនឯងជាមួយនឹងព្រឹត្តិការណ៍នេះ ដោយដាក់ខ្លួនពួកគេផ្ទាល់ចំពោះព្រះយេស៊ូដែលមានព្រះជន្មរស់ឡើងវិញ (រ៉ូម ១:១៦; “សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកលើព្រះគ្រីស្ទយេស៊ូវ”) ដើម្បីទទួលបានសេចក្ដីសង្គ្រោះនេះ។
យើងរៀនអំពីដំណឹងល្អនេះ បានពីរចំណុចទៀតនៅក្នុងបទគម្ពីរនេះ ៖
វាជាការមិនចុះសម្រុងគ្នាដ៏ខ្លាំងក្លា។ ចក្រភពរ៉ូម៉ាំង (ដូចជាវប្បធម៌លោកខាងលិចនាសម័យបច្ចប្បន្ន) បានលើកទឹកចិត្ត "ដ៏ទូលំទូលាយ" ខាងវិញ្ញាណ (ឲ្យមានការរួមបញ្ចូលគ្នានៃសេចក្តីជំនឿផ្សេងៗ) ដរាបណាអ្នកគោរពបូជា ស្តេច សេសារ ជាព្រះអម្ចាស់។ ប៉ុន្តែ សាវ័ក ប៉ូល បានទទូចថា ដំណឹងល្អគឺជា “ព្រះបន្ទូលនៃសេចក្តីពិត” (១:៥)—ថា សេចក្តីសង្គ្រោះនោះ កើតមកតាមរយៈព្រះយេស៊ូ ប៉ុណ្ណោះ ពីព្រោះទ្រង់តែមួយអង្គគត់ជាព្រះអម្ចាស់ ហើយដោយសារតែទ្រង់តែមួយអង្គគត់ បានលះបង់ព្រះជន្មរបស់ទ្រង់ជាយញ្ញបូជាសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង។ . សាវ័ក ប៉ូល នឹងនិយាយច្រើនទៀតអំពីរឿងនេះ នៅពេលក្រោយ។
វាក៏ជាការមិនចុះសម្រុងគ្នាដ៏ខ្លាំងក្លាផងដែរ។ សេចក្ដីសង្រ្គោះមានសម្រាប់មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា ព្រោះវាផ្អែកលើ «ព្រះគុណនៃព្រះ» (១:៦)។ សាសនាផ្សេងៗទៀតទាំងអស់ (នៅពេលនោះ និងនៅពេលឥឡូវនេះ) បានធ្វើសេចក្ដីសង្គ្រោះ (ប៉ុន្តែបានកំណត់) ឲ្យទៅជាអ្វីមួយដែលយើងត្រូវតែ សម្រេចបាន/ទទួលបាន (តាមរយៈកិច្ចការមួយចំនួនដូចជា ការគោរពតាមពិធីសាសនា ការប្រឹងប្រែងខាងសីលធម៌ និងការលត់ដំខាងវិញ្ញាណ)។ ប៉ុន្តែ ដំណឹងល្អប្រកាសថា សេចក្ដីសង្គ្រោះគឺជាសេចក្ដីសប្បុរសដ៏បរិសុទ្ធ—ជាអំណោយឥតគិតថ្លៃដល់មនុស្សដែលមិនសក្តិសមនឹងទទួលបាន។ ហេតុនេះហើយទើបដំណឹងល្អគឺជាដំណឹងល្អសម្រាប់«អ្នកក្រខ្សត់ខាងវិញ្ញាណ» ប៉ុន្តែជាការវាយប្រហារដល់មនុស្សដែលមានអំនួត និងមនុស្សដែលគិតថាខ្លួនឯងគ្រប់គ្រាន់ហើយ។
សាវ័ក ប៉ូល ប្រកាសថាដំណឹងល្អនេះ ជាប្រភពនៃអំណាចដែលធ្វើឲ្យមានការបង្កើតផល យ៉ាងខ្លាំង របស់គ្រិស្តបរិស័ទ និងសហគមន៍គ្រិស្តបរិស័ទ។ ប៉ុន្តែ តើមានអ្វីខ្លះដែលជាអំណាចនៃការប្រកាសដំណឹងល្អ ឲ្យបង្កើតផល? ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ព្រះយេស៊ូ មិនមានព្រះវត្តមានជារូបរាងកាយទេ ហើយនគររបស់ទ្រង់ក៏មិនបានបង្ហាញអំណាចខាងយោធាដែរ។ ហេតុអ្វីបានជាមនុស្សជាច្រើនប្រថុយជីវិតរបស់ពួកគេ (តាមសក្តានុពលដែលពួកគេមាន) សម្រាប់រឿងនេះ? សូមអានកណ្ឌគម្ពីរកូឡូស ១:៤,៥ ឲ្យកាន់តែដិតដល់ជាងនេះ។
ដំណឹងល្អបានបង្កើតផលតាមរយៈមនុស្សដែលត្រូវបានផ្លាស់ប្រែដោយដំណឹងល្អនេះ។ ដំណឹងល្អនេះបង្កើតនូវអ្វីដែលអ្នកនិពន្ធ CS Lewis បានហៅថាជា "ការឆ្លងមេរោគល្អ" ដែលបង្កើតឲ្យមានសុខភាពល្អ ជាជាងបង្កើតឲ្យមានជម្ងឺ។ សាវ័ក ប៉ូល ពិពណ៌នាអំពីគម្រូនៃការផ្លាស់ប្រែនោះដោយពាក្យ « សេចក្ដីជំនឿ » «សេច ក្ដីសង្ឃឹម » និង « សេចក្ដីស្រឡាញ់ » ( កូឡូស ១:៤-៥ ) ។
ពេលអ្នកដាក់សេចក្តីជំនឿរបស់អ្នកទៅលើដំណឹងល្អ—ពេលអ្នក ថ្វាយខ្លួនដល់ព្រះយេស៊ូវ និងការសុគតរបស់ទ្រង់សម្រាប់អំពើបាបរបស់អ្នកដែលប្រឆាំងទាស់នឹងព្រះ—ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះប្រទានសេចក្តីសង្ឃឹមនៅក្នុងចិត្តអ្នក។ សេចក្តីសង្ឃឹមនេះគឺជាសុទិដ្ឋិនិយមយ៉ាងជ្រាលជ្រៅដែលកើតចេញពីការដឹងដោយបទពិសោធន៍ ថា ឥឡូវនេះព្រះជាម្ចាស់គង់នៅជាមួយអ្នក និងទ្រង់ជារបស់អ្នក។ អ្នកមានសុវត្ថិភាពអស់កល្បជានិច្ច (“បានរក្សាទុកសម្រាប់អ្នកនៅស្ថានសួគ៌”) ហើយទ្រង់នឹងដឹកនាំអ្នក ហើយមើលថែអ្នករហូតដល់ពេលនោះ ។ គ្មានអ្វីអាចបំបែកអ្នកចេញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះបានឡើយ (រ៉ូម ៨:៣៥-៣៩)។ នៅពេលដែលអ្នកជួប សេចក្តីសង្ឃឹមនេះ អ្នកនឹងមានភាពពេញលេញដែលធ្វើឱ្យអ្នកចង់មានសេចក្តីស្រឡាញ់។ អ្នកចង់ស្រឡាញ់ព្រះ ដោយសារតែទ្រង់ល្អចំពោះអ្នក។ ហើយអ្នកចង់ផ្តល់សេចក្តី ស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ដល់មនុស្ស ដទៃ—ទាំងអ្នកដែលស្គាល់ព្រះយេស៊ូ (១:៤) និងអ្នកដែលមិនទាន់ជឿលើទ្រង់ (ដូចជាអ្នកពេលមុន)។ វាគឺជាសេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលជម្រុញទឹកចិត្តអ្នកឱ្យចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយអ្នកដទៃ (ឧទាហរណ៍ ការចែកចាយបទចម្រៀងដែលចូលចិត្ត) ហើយក៏សរសើរពីដំណឹងល្អ ប្រាប់ដល់អ្នកដែលអ្នកបានចែកចាយជាមួយផងដែរ។
នេះជាអ្វីដែលបានកើតឡើងចំពោះ លោក អេប៉ាប្រាស ទោះបីជាយើងមិនដឹងព័ត៌មានលម្អិតក៏ដោយ។ ប្រហែលជាគាត់បានចាកចេញពីក្រុង កូឡូស ឆ្ពោះទៅកាន់ក្រុង អេភេសូរ ដែលជា “ទីក្រុងធំ” ដើម្បីសម្រេចក្តីសុបិនរបស់គាត់ ប៉ុន្តែគាត់បានខកចិត្តជាខ្លាំង។ បន្ទាប់មក គាត់បានជួបគ្រិស្តបរិស័ទមួយចំនួនដែលមានសេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ពិត—ហើយបានឆ្លើយតបចំពោះ ការអញ្ជើញរបស់ពួកគេ ដើម្បីស្តាប់ សាវ័ក ប៉ូល ពន្យល់ពីដំណឹងល្អ ។ នៅពេលដែលគាត់ដាក់សេចក្តីជំនឿ លើដំណឹងល្អ គាត់ក៏មានពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសង្ឃឹមថ្មី និងសេចក្តីស្រឡាញ់ថ្មី ចំពោះមិត្តភ័ក្តិ និងក្រុម គ្រួសារ របស់គាត់ដែលនៅទីក្រុងកូឡុសដែរ។ ដូច្នេះ គាត់បានចែកចាយដំណឹងល្អជាមួយពួកគេ ហើយសេចក្តី សង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់គាត់ បានទាក់ទាញពួកគេឲ្យដាក់សេចក្តីជំនឿ នៅក្នុងដំណឹងល្អ— សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលប៉ះពាល់នៅក្នុងចិត្តពួកគេ បានជម្រុញទឹកចិត្ត ពួកគេឱ្យប្រាប់ដល់អ្នកដទៃ ។ល។ និង។ល។...
លោក Matthew Parris គឺជាអ្នកកាសែតរបស់កាសែត London Times និងជាអ្នកបញ្ជាក់ថា ជាអ្នកមិនជឿ សាសនាអ្វីមួយ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ គាត់បានសរសេរអត្ថបទមួយដែលមានចំណងជើងថា "ក្នុងនាមជាអ្នក មិនជឿព្រះ ខ្ញុំពិតជាជឿថាទ្វីបអាហ្វ្រិកត្រូវការព្រះ" – ហើយព្រះដែលគាត់និយាយសំដៅទៅលើនោះ គឺជាព្រះនៃ គ្រិស្តសាសនាដំណឹងល្អ។ ដោយគាត់បានធំឡើងនៅក្នុងទ្វីបអាហ្រ្វិក គាត់បានអបអរសាទរចំ ពោះ ការល្អជាក់ស្តែងដ៏ធំអស្ចារ្យដែលបេសកជនគ្រិស្តបរិស័ទបានធ្វើសម្រាប់ទ្វីបអាហ្រ្វិក (ដូចជា៖ ការអប់រំ ការបណ្តុះបណ្តាលកសិកម្ម និងបច្ចេកវិទ្យា)។ ប៉ុន្តែ គាត់និយាយថា អ្វីដែលកាន់តែស៊ីជម្រៅ នឹង កើតឡើងនៅពេលដែលជនជាតិអាហ្វ្រិកទទួលយកសេចក្តីជំនឿលើព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត៖
“ការអប់រំ និងការបណ្តុះបណ្តាលតែមួយនឹងមិនមានប្រសិទ្ធភាពទេ។ នៅទ្វីបអាហ្រ្វិក គ្រិស្តសាសនាផ្លាស់ប្រែចិត្តមនុស្ស។ វានាំមកនូវការផ្លាស់ប្រែខាងវិញ្ញាណ។ ការកើតជាថ្មីគឺមានពិត ប្រាកដ។ ការផ្លាស់ប្រែគឺល្អ... សេចក្តីជំនឿជួយបេសកជនជាងការគាំទ្រទៅទៀត។ វាត្រូវបានផ្ទេរទៅដល់មនុស្សដែលគាត់មើលថែផងដែរ។ នេះជាឥទ្ធិពលដែលសំខាន់ខ្លាំងណាស់ ហើយដែលខ្ញុំមិនអាចមិនសង្កេតមើលបាន»។
តើការផ្លាស់ប្រែនេះ មានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច? គាត់ចងចាំពីកុមារភាពរបស់គាត់ថា “ជនជាតិអាហ្រ្វិកដែលបានប្រែចិត្តជឿ... តែងតែមានភាពខុសគ្នាពីពេលមុន។ ឆ្ងាយពីការគោ ឬបង្ខាំង អ្នកប្រែចិត្តជឿរបស់ពួកគេ ហាក់ដូចជាបានរំដោះ និងបន្ធូរបន្ថយពួកគេ។ មានភាពរស់រវើក ការចង់ដឹងចង់ឃើញ ការចូលរួមជាមួយពិភពលោក - ភាពផ្ទាល់ក្នុងការទំនាក់ទំនងជាមួយអ្នកដទៃ - ដែលហាក់ដូចជាបាត់នៅក្នុងជីវិតបែបប្រពៃណីជនជាតិអាហ្វ្រិក។
ការធ្វើសកម្មភាពថ្មីៗនេះរបស់គាត់ រួមជាមួយគ្រិស្តបរិស័ទជនជាតិអាហ្រ្វិកបានបញ្ជាក់ពីការចងចាំ របស់គាត់ថា៖
“វាជាការសមស្របដែលខ្ញុំជឿថា ភាពស្មោះត្រង់ ការឧស្សាហ៍ព្យាយាម និងសុទិដ្ឋិនិយមនៅក្នុងការងាររបស់ពួកគេ គឺមិនមានទំនាក់ទំនងជាមួយជំនឿផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ ... (ប៉ុន្តែ) អ្វីដែលពួកគេមាន... ត្រូវបានជះឥទ្ធិពលដោយគំនិតរបស់មនុស្សនៅក្នុង ពិភពលោក ដែលគ្រិស្តសាសនាបានបង្រៀន .. គ្រិស្តសាសនា (ដែលផ្តោតលើការផ្សាយដំណឹងល្អ)... ជាមួយនឹងការបង្រៀនអំពីទំនាក់ទំនងដោយផ្ទាល់ ទំនាក់ទំនងផ្ទាល់ខ្លួន និង ទំនាក់ទំនងទៅមករវាង បុគ្គល និងព្រះ... ដែលប៉ះពាល់ដោយត្រង់ (ទៅនឹងការគិតរបស់ក្រុមកុលសម្ព័ន្ធ)... នោះហើយជាមូលហេតុ និងរបៀបដែលដំណឹងល្អបានជួយរំដោះ។ ”
លោក Parris កំពុងបញ្ជាក់ដោយមិនដឹងខ្លួននូវអ្វីដែល សាវ័ក ប៉ូល បាននិយាយក្នុង ១:៥-៦ថា—គ្រិស្តសាសនាពិតជារីកចម្រើនឡើង ព្រោះវាបង្កើតសេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តី ស្រឡាញ់នៅក្នុងអ្នកដែលទទួលយកវាដោយសេចក្តីជំនឿ! នេះគឺជាអ្វីដែលបានកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្ញុំ ហើយនេះគឺជាអ្វីដែលអាចកើតឡើងនៅក្នុងជីវិតរបស់អ្នក។
ការជម្រុញនេះ កើតឡើងជារឿងធម្មតាក្នុងចំណោមពួកគ្រិស្តបរិស័ទដែលទើបនឹងជៀថ្មីៗ ប៉ុន្តែគួរឲ្យសោកស្ដាយ គ្រិស្តបរិស័ទដែលជៀយូរហើយ ច្រើនតែបាត់បង់ការជម្រុញនេះ។ ហេតុនេះហើយបានជា គ្រិស្តជាច្រើនដែលជៀយូរហើយ បាននិយាយថា៖ «គ្រិស្ដបរិស័ទដែលទើបនឹងជៀថ្មី អាចធ្វើជាទីបន្ទាល់ដ៏មានប្រសិទ្ធភាពបំផុត»។ ខ្ញុំជំទាស់ទាំងស្រុងចំពោះការលើកឡើងនេះ! ខ្ញុំស្គាល់គ្រិស្តបរិស័ទជាច្រើនដែលជឿយូរមកហើយ ដែល ផ្សាយដំណឹងល្អ មានប្រសិទ្ធភាពដូចពួកគ្រិស្តបរិស័ទដែលទើបនឹងជឿថ្មីដែរ។ ការនេះមិនពាក់ព័ន្ធនឹង រយៈពេលដែលអ្នក បានក្លាយជាគ្រិស្តបរិស័ទទេ—គន្លឹះសំខាន់គឺបន្តចម្រើនឡើងក្នុងការស្គាល់ និងការដឹងគុណ ចំពោះ ដំណឹងល្អរបស់អ្នក! គ្រិស្ដបរិស័ទដែលទើបនឹងជឿថ្មី មានការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើការនេះ— ដូច្នេះ សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលកើតចេញពីពួកគេ ប្រៀបដូចជាក្លិនដ៏ក្រអូបនៃនំបុ័ង ដែលទើប នឹងធ្វើហើយ ភ្លាមៗ។ ប៉ុន្តែក្នុងនាមជាគ្រិស្តបរិស័ទដែលជឿយូរជាង អ្នកអាចមានក្លិនក្រអូបដូចគ្នានេះ—ប្រសិនបើអ្នកបន្តចម្រើនឡើងក្នុងការស្គាល់ និងការដឹងគុណ ចំពោះដំណឹងល្អរបស់អ្នក។
នេះជាអ្វីដែលសាវ័ក ប៉ូល បានប្រាប់នៅក្នុង កណ្ឌគម្ពីរ កូឡូស ១:៦។ ដំណឹងល្អបានផ្សព្វផ្សាយតាមរយៈគ្រិស្តបរិស័ទនៅទីក្រុងកូឡូស ដល់អ្នកដទៃទៀត ដោយសារពួកគេ «ស្គាល់ពីព្រះគុណរបស់ព្រះ ស្របតាមសេចក្ដីពិតនោះ»។ ប៉ុន្តែ ជាលទ្ធផល វានឹងបន្តចម្រើនឡើង តាមរយៈពួកគេ នៅពេលដែលពួកគេត្រូវបានបន្តផ្លាស់ប្រែដោយសារដំណឹងល្អនេះ—ហើយពួកគេនឹងត្រូវបានបន្តផ្លាស់ប្រែដោយសារវា នៅពេលដែលពួកគេបន្តស្គាល់ពីវា «ស្របតាម សេចក្តីពិតនោះ»។ នេះជាមូលហេតុដែល សាវ័ក ប៉ូល បានដាស់តឿនពួកក្រុមជំនុំនៅទីក្រុង កូឡូសចំនួនដប់ដង ក្នុងសំបុត្ររបស់គាត់ ឲ្យបន្តផ្ដោតលើការចម្រើនឡើងក្នុងការស្គាល់ និងការដឹងគុណចំពោះដំណឹងល្អរបស់ពួកគេ ។
នេះជាមូលហេតុដែលអ្នកនិពន្ធ Jack Miller បាននិយាយថា៖ «(ពួកគ្រិស្តបរិស័ទច្រើនតែនិយាយថា) 'ការផ្សាយដំណឹងល្អ គឺជាការដែលអ្នកសុំទានក្រីក្រម្នាក់ កំពុងនិយាយប្រាប់អ្នកសុំទានក្រីក្រម្នាក់ទៀត ឲ្យស្វែងរកនំប៉័ងនៅកន្លែងណា' ។ នេះគឺជានិយមន័យដ៏អស្ចារ្យមួយ (ប៉ុន្តែខ្ញុំចង់) បន្ថែមអ្វីមួយទៅក្នុង ការយល់ដឹងនេះ។ ការផ្សាយដំណឹងល្អគឺដូចជា... អ្នកសុំទានម្នាក់ដែលស្រេកឃ្លានកំពុងបរិភោគនំបុ័ងយ៉ាងអន្ទះសារ ហើយត្រូវបានផ្លាស់ប្តូរដោយសារនំប៉័ងនោះ ហើយបន្ទាប់មក (បបួល) អ្នកសុំទានក្រីក្រផ្សេងទៀតឲ្យបរិភោគនំបុ័ងតែមួយនោះ»។
បញ្ហាដែលកើតឡើងជាមួយគ្រីស្ទបរិស័ទដែលជឿយូរមកហើយជាច្រើនគឺថា យើងរសាត់ចេញឆ្ងាយពីការស្គាល់ និងការដឹងគុណនៃដំណឹងល្អដែលកំពុងចម្រើនឡើងនេះ។ យើងប្រហែលជាគិតថា គោលបំណងចម្បងនៃដំណឹងល្អគឺដើម្បីជួយយើងឱ្យក្លាយជាគ្រិស្តបរិស័ទ — ប៉ុន្តែបន្ទាប់ពីនោះ យើងត្រូវផ្តោតលើអ្វីផ្សេងទៀតដែលជាគន្លឹះជាក់ស្តែងសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង។ “អ្វីផ្សេងទៀត” នោះ អាចជាអ្វីដែលល្អ និងស្របតាមព្រះគម្ពីរ (ឧទាហរណ៍ អាពាហ៍ពិពាហ៍ និងការចិញ្ចឹមកូន ព័ន្ធកិច្ច ការអប់រំខាងវិញ្ញាណ) ឬវាអាចជាការភ័ន្តច្រឡំអ្វីមួយ (ឧទាហរណ៍ មានការគិតខុសគ្នាពីគោលលទ្ធិ ភាពសុខស្រួលខាងសម្ភារៈ កិត្យានុភាពក្នុងសង្គម ភាពសុចរិតផ្ទាល់ខ្លួនខាងនយោបាយ)។ ប៉ុន្តែ មិនថាជាអ្វីនោះទេ ព្រលឹងអ្នកនឹងខ្វះជីវជាតិ សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្ដីស្រឡាញ់នឹងក្រៀមស្វិត—ហើយអ្នកនឹងក្លាយទៅដូចជានំប៉័ងដែលស្លេកស្លាំងមិនគួរឲ្យទាក់ទាញ។ លុះត្រាតែអ្នកបន្តរីកចម្រើនក្នុងការយល់ដឹង និងការដឹងគុណរបស់អ្នកចំពោះដំណឹងល្អ ទើបកិច្ចការនោះនឹងន្តផ្តល់ក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីស្រឡាញ់នៅក្នុងអ្នក ដើម្បីឱ្យអ្នកមានសុខភាពល្អ និងមានប្រសិទ្ធភាពក្នុងការផ្សព្វផ្សាយ “ការឆ្លងមេរោគល្អ” នេះដល់អ្នកដទៃ។
នេះជាមូលហេតុដែលការសិក្សា កណ្ឌគម្ពីរ កូឡុស អាចជម្រុញ ឱ្យមានបដិវត្តន៍ខាងវិញ្ញាណក្នុងជីវិត របស់អ្នក។ សាវ័ក ប៉ូល បានដឹងថាពួកទីក្រុង កូឡុស កំពុងចាប់ផ្ដើមធ្វើខុសបែបនេះ— ដូច្នេះ គាត់បានសរសេរសំបុត្រនេះឡើងដើម្បីបញ្ឈប់បញ្ហានេះភ្លាមៗ។ គាត់បកស្រាយដំណឹងល្អ ថាជា «សេចក្ដីពិតទាំងអស់ » ហើយពន្យល់ពីរបៀបអនុវត្តដំណឹងល្អនេះឲ្យស៊ីជម្រៅក្នុងជីវិតរបស់យើង ។ សូមចូលរួមជាមួយយើងក្នុងការជីកយកកំណប់របស់ដំណឹងល្អ ហើយអធិស្ឋាន (ជាមួយខ្ញុំ) ថាព្រះនឹងបើកដួងចិត្តរបស់យើង ដូចដែលយើងធ្វើរបៀបនេះដូច្នេះ!
