ប៉ូលបានសរសេរក្នុងកណ្ឌគម្ពីរកូឡូសដើម្បីផ្ដោតអារម្មណ៍ពួកគេឡើងវិញលើអ្វីដែលគាត់ហៅថា « ដំណឹងល្អ » ។ ពាក្យ «ដំណឹងល្អ»គឺជាពាក្យបច្ចេកទេសសម្រាប់ការប្រកាសអំពីព្រឹត្តិការណ៍ផ្លាស់ប្តូរពិភពលោក រួមជាមួយនិងការកោះហៅដើម្បីថ្វាយខ្លួនឯងទៅព្រឹត្តិការណ៍នេះ។ ដំណឹងល្អរបស់គ្រិស្តបរិស័ទ គឺជាការប្រកាសថា ព្រះយេស៊ូបានយាងមក ហើយបានជ័យជំនះដ៏អស្ចារ្យ ហើយជាការកោះហៅសម្រាប់មនុស្សគ្រប់គ្នា ឱ្យថ្វាយខ្លួនពួកគេទៅព្រះយេស៊ូ។
ហេតុអ្វីបានជាប៉ូលត្រូវផ្តោតអារម្មណ៍លើពួកកូឡូសឡើងវិញចំពោះដំណឹងល្អ? ដោយសារតែមានគ្រិស្តបរិស័ទក្លែងក្លាយខ្លះជាគ្រូបង្រៀនបាននិយាយថាដំណឹងល្អគ្រាន់តែជា«ឧបករណ៍ចាប់ផ្ដើម»ខាងឯវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ ហើយពួកគេត្រូវបញ្ចប់ការសិក្សាខាងឯវិញ្ញាណផ្សេងទៀត «អាថ៌កំបាំង» ដើម្បីសម្រេចបានភាពពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណ។ ប៉ូលបដិសេធការនេះ ហើយប្រកែកថា ការអភិវឌ្ឍខាងឯវិញ្ញាណរបស់ពួកគេពឹងផ្អែកលើការបន្តរីកចម្រើនក្នុងការយល់ដឹង និងការដឹងគុណចំពោះដំណឹងល្អរបស់ពួកគេ ។
ជាទីបញ្ចប់នោះ គាត់ចំណាយពេល ពាក់កណ្តាលដំបូងនៃសំបុត្ររបស់គាត់ ដើម្បីពន្យល់ពីអត្ថន័យនៃដំណឹងល្អ។ គាត់ចាប់ផ្ដើមដោយការនិយាយពន្យល់ «អ្នកណា» ជាដំណឹងល្អនៃព្រះយេស៊ូ។ ព្រះយេស៊ូជាអ្នកណាដែលកំណត់នូវអ្វីដែលទ្រង់អាចផ្គត់ផ្គង់ដល់យើង។ ប្រសិនបើទ្រង់ចាប់ផ្តើមគ្រាន់តែជាវិញ្ញាណទុនទាប (ដូចដែលអ្នកខ្លះបានអះអាងចំពោះកូឡូស) ឬគ្រូសីលធម៌ ឬហោរា ឬគំរូនៃមនសិការរបស់ព្រះ។ល។(ដូចដែលមនុស្សជាច្រើនបានអះអាងនៅថ្ងៃនេះ)បន្ទាប់មកគាត់គ្រាន់តែអាចផ្តល់ជំនួយខ្លះដល់យើងចំពោះភាពពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណប៉ុណ្ណោះ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងជំពូក១:១៥-២០ ប៉ូលបានសូត្រកំណាព្យ/ចម្រៀង ដែលអះអាងអំពីឧត្តមភាពទាំងស្រុងរបស់ព្រះយេស៊ូ។
សូមអាន កូឡូស ១:១៥-២០ ។ មុននិងយើងវាយតម្លៃការពិពណ៌នានេះដោយប្រុងប្រយ័ត្ន សូមកត់សម្គាល់ថា ប៉ូលបានប្រើពាក្យ «ទាំងអស់» ប្រាំពីរដង ហើយថាគាត់បានទទូចថាព្រះយេស៊ូ គឺមានឧត្តមភាពក្នុងគ្រប់ទាំងអស់។ នៅក្នុងព្រះគម្ពី អេសេគាលជំពូក 1 លោកឃើញការនិមិត្តនៃទេវតា ដែលមានសិរីរុងរឿងដែលគាត់ត្រូវបានល្បួងឱ្យគោរពថ្វាយបង្គំពួកគេ។ ប៉ុន្តែបន្ទាប់មកគាត់ឃើញថាពួកគេគ្រាន់តែជា "ជើងទម្រ" នៃព្រះពិតតែមួយគត់ដែលជាប៉មនៅពីលើពួកគេយ៉ាងឆ្ងាយ។ ប៉ូលកំពុងនិយាយថាព្រះយេស៊ូវមិនមែនជា«ជើងទម្រ»នោះទេ—ទ្រង់ជាព្រះដែលប៉មនៅពីលើពួកគេ។ គាត់ធ្វើការអះអាងបីយ៉ាងអំពីឧត្តមភាពខាងប្រវត្តនៃការបង្កើតពិភពលោករបស់ព្រះយេស៊ូ៖
ព្រះយេស៊ូ គឺតែមួយគត់(ឯក) និងការបើកសម្តែងល្អឥតខ្ចោះរបស់ព្រះ (កូឡូស ១:១៥ក,១៩)។ ព្រះយេស៊ូមិនមែនគ្រាន់តែជាទេវតា/វិញ្ញាណ ឬជាហោរា ឬជាចៅហ្វាយខាងឯវិញ្ញាណដែលជួយបំភ្លឺ ឬពន្យល់មនុស្សជាច្រើននោះទេ។ ព្រះយេស៊ូ គឺជារូបអង្គនៃព្រះ—ជាការបើកសម្តែងដ៏ល្អឥតខ្ចោះ និងច្បាស់លាស់នៃព្រះ ( យ៉ូហាន ១:១៨ ) ។ ភាពពេញលេញនៃព្រះស្ថិតនៅក្នុងទ្រង់តែមួយ។
ព្រះយេស៊ូ គឺជាម្ចាស់ទាំងស្រុងនៃចក្រវាទាំងមូល (ជំពូក១:១៥ខ-១៧) ។ “កំណើតដំបូង” នៅក្នុងជំពូក១:១៥ខ មិនមែនមានន័យថាព្រះយេស៊ូ គឺជាអ្នកបានចាប់ផ្តើមបង្កើតដំបូងឡើយ។ វាមានន័យថាព្រះយេស៊ូ គឺជាអ្នកស្នងឬជាម្ចាស់នៃចក្រវាដ៏ពិតប្រាកដ។ ជំពូក១:១៦,១៧ ផ្តល់នូវហេតុផលបួនយ៉ាងដែលថាហេតុអ្វីបានជាបែបដូច្នេះ: ព្រះយេស៊ូបានបង្កើតចក្រវា (រួមទាំងច្បាប់គ្រប់គ្រងមនុស្ស និងទេវតាទាំងអស់) ចក្រវាត្រូវបានបង្កើតឡើងសម្រាប់ទ្រង់, ទ្រង់បានចាប់ផ្តើមចក្រវា ហើយទ្រង់បានគ្រប់គ្រងចក្រវារួមគ្នា (ខាងរូបកាយ និង ខាងឯជំនឿ) ។
ព្រះយេស៊ូ គឺជាព្រះប្រោសលោះតែមួយគត់ នៃចក្រវា(សកលលោក)ដែលបានខូចរបស់ពួកយើង (ជំពូក១:១៨-២០) ។ ការបង្កើតរបស់ព្រះ ត្រូវខូច មនុស្សស្លាប់ដោយសារអំពើបាប ហើយអ្នកគ្រប់គ្រងដែលបានបង្កើតនោះ ប្រឆាំងនិងព្រះ។ ប៉ុន្តែ ព្រះយេស៊ូបានយាងមកដើម្បីស្តារចក្រវា(សកលលោក)នេះឡើងវិញទាំងស្រុង។ ទ្រង់មិនមែនគ្រាន់តែជាវិធីមួយក្នុងចំណោមវិធីជាច្រើនដើម្បីសង្គ្រោះនោះទេ។ ទ្រង់គឺជាព្រះអង្គសង្គ្រោះតែមួយគត់។ នៅលើឈើឆ្កាង ទ្រង់បានយកឈ្នះលើអំពើបាប និងសេចក្តីស្លាប់—ហើយការរស់ឡើងវិញខាងឯរូបកាយរបស់ទ្រង់ គឺជាការចាប់ផ្តើមនៃការព្យាបាលជាចុងក្រោយ ដែលទ្រង់នឹងនាំទៅកាន់ធម្មជាតិ មនុស្ស និងអាណាចក្រខាងវិញ្ញាណ។ ពេលប៉ូលនិយាយថាព្រះយេស៊ូ«បានធ្វើឲ្យមានសេចក្ដីសុខសាន្ដតាមរយៈលោហិតលើឈើឆ្កាងនៃទ្រង់» នោះគាត់មិនមានន័យថាមនុស្ស និងទេវតាទាំងអស់នឹងត្រូវបានសង្គ្រោះនៅថ្ងៃចុងក្រោយនោះទេ។ គាត់ចង់មានន័យថា ព្រះយេស៊ូ និងការសុគតរបស់ទ្រង់នៅលើឈើឆ្កាង ដើម្បីជួយសង្គ្រោះមនុស្សគ្រប់ៗគ្នាដែលកែប្រែចិត្ត (ជំពូក១:១៨) ហើយតាំងទ្រង់ឡើងជាព្រះអម្ចាស់ដែល “គ្រប់ជង្គង់នឹងលុតចុះ” (ភីលីព ២:១០,១១) រួមទាំងសត្រូវដែលមិនប្រែចិត្ត (ជំពូក១:២០)។
នេះជាព្រះយេស៊ូ គឺមិនមែនគ្រាន់តែជា «ព្រះយេស៊ូរបស់ប៉ូល»ប៉ុណ្ណោះទេ—ជារូបតំណាងនៃការស្រមើស្រមៃរបស់ប៉ូល ឬជំនឿមិនត្រឹមត្រូវខ្លះដែលលោកបានឮពីអ្នកដទៃនោះទេ។ នេះជារូបភាពដូចគ្នាដែលព្យាការីក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់(សញ្ញាចាស់)បានចែងថា និងថ្លែងទំនាយអំពីព្រះមេស្ស៊ី។ នេះគឺជាការអះអាងដូចគ្នា ដែលព្រះយេស៊ូបានប្រកាសធ្វើសម្រាប់ទ្រង់ផ្ទាល់ (សូមមើល យ៉ូហាន ១៤:៩; យ៉ូហាន ១៧:៥; យ៉ូហាន ១៤:៦ & ម៉ាកុស ១៤:៦២)។ នេះគឺជាព្រះយេស៊ូដែលជាគ្រិស្តបរិស័ទមុនដំបូងបំផុតបានរងទុក្ខលំបាក ហើយព្រមសុគត («ព្រះយេស៊ូ គឺជាព្រះអម្ចាស់»)។ ទ្រង់មិនមែនជាស្រមោលនៃភាពមិនច្បាស់លាស់នោះទេ; ប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ទ្រង់ គឺច្បាស់លាស់ និងច្បាស់ដូចតួអង្គណាមួយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្របុរាណ។ ព្រះអង្គមិនមែនជាដីឥដ្ឋប្រវត្តិសាស្ត្រដែលជាងសូនអាចសូនបត់បែនបាន តាមចំណូលចិត្តរបស់ជាងសូននោះទេ។ ព្រះអង្គប្រៀបដូចជារូបសំណាកដ៏រឹងមាំមួយ ដែលអ្នកត្រូវតែបដិសេធ ឬក្រាបថ្វាយបង្គំ។ ជំនឿរបស់អ្នកមិនអាចធ្វើឱ្យទ្រង់ផ្លាស់ប្តូរភាពជាទ្រង់នោះឡើយ។ វាអនុញ្ញាតឱ្យអ្នកទទួលបានអ្វីដែលព្រះអង្គផ្តល់ឱ្យអ្នកប៉ុណ្ណោះ។
ដោយសារព្រះយេស៊ូ គឺជាព្រះ ទ្រង់អាចសង្គ្រោះយើងបាន។ ប្រហែលជា (ដូចខ្ញុំម្តងដែរ) អ្នកចង់ឱ្យព្រះយេស៊ូមានភាពមិនច្បាស់លាស់ ពីព្រោះអ្នកបានអន់ចិត្តដែលទ្រង់ចង់សង្គ្រោះអ្នក។ ប៉ុន្តែនោះជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូពិតបានយាងមកដើម្បីធ្វើ ព្រោះនោះជាអ្វីដែលយើងត្រូវការ។ នោះហើយជាមូលហេតុដែលសម្លេងផ្លាស់ប្តូរភ្លាមៗនៅក្នុង ជំពូក១:២១ ។ ភាសាក្នុង ជំពូក១:១៥-២០ គឺជ្រុងធំទូលាយ សូម្បីតែលោហធាតុក៏មានទំហំរបស់វា។ ព្រះយេស៊ូធំអស្ចារ្យ និងខ្ពង់ខ្ពស់បំផុតបើប្រៀបធៀបនិងទ្រង់យើងតូចតាចជាងសត្វដ៏ល្អិតមួយទៅទៀត។ ប៉ុន្តែភ្លាមៗនោះ ចាប់ផ្តើមនៅ ជំពូក១:២១ ភាសាបានផ្លាស់ប្តូរទៅជា ជិតស្និទ្ធ និងផ្ទាល់ខ្លួនវិញ។ ព្រះយេស៊ូដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់លើសកលលោកទាំងមូល ក៏ជាព្រះអង្គដែលស្រឡាញ់ខ្ញុំ ហើយបានយាងមកសង្គ្រោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំចូលចិត្តអានរឿងនេះដោយពាក្យ “ខ្ញុំ” និង “ខ្ញុំ” (អាន ១:២១,២២ ក)។ ប៉ូលនិយាយអំពីទិដ្ឋភាពពីរផ្សេងគ្នានៃសេចក្ដីសង្គ្រោះនេះ ៖
ការផ្សះផ្សាជាមួយព្រះ៖ ការផ្សះផ្សាគឺជាពាក្យដ៏ស្រស់ស្អាតបំផុតមួយនៅក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីថ្មី(សញ្ញាថ្មី)។ វាមិនគ្រាន់តែជាការបញ្ចប់ចម្បាំងប៉ុណ្ណោះទេ (បទឈប់បាញ់)។ វាគឺជាការស្តារឡើងវិញនូវទំនាក់ទំនងក្តីស្រឡាញ់រវាងមនុស្សពីរនាក់ដែលបានរស់នៅបែកគ្នា ដោយការដោះស្រាយដើមហេតុនៃជម្លោះរបស់ពួកគេ។ នៅពេលដែលប្រពន្ធខ្ញុំ និងខ្ញុំបែកគ្នានៅដើមឆ្នាំនៃអាពាហ៍ពិពាហ៍ វាមិនគ្រប់គ្រាន់ទេក្នុងការគ្រាន់តែមិនស្រែក បិទទ្វារជាដើម។ល។ យើងត្រូវការជំនួយពីខាងក្រៅដើម្បីដោះស្រាយឫសគល់នៃបញ្ហា ហើយពិតជាទទួលបានមកវិញនូវទំនុកចិត្ត និងភាពស្និទ្ធស្នាលដោយក្ដីស្រឡាញ់។
ដោយសារអំពើបាប និងការបះបោរប្រឆាំងរបស់យើង នោះយើងជាខ្មាំងសត្រូវនិងព្រះ ហើយដោយសារអំពើបាបរបស់យើងធ្វើឲ្យព្រះដ៏វិសុទ្ធទទួលបាប នោះទ្រង់ក៏ជាសត្រូវនិងយើងដែរ។ ប៉ុន្តែដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ ទ្រង់បានផ្តួចផ្តើមគំនិតដោយយាងចូលមកជាអង្គនៃព្រះយេស៊ូ ដើម្បីបង់ថ្លៃលោះអំពើបាបរបស់យើង ទោះបីជាយើងនៅជាខ្មាំងសត្រូវ និងទ្រង់ក៏ដោយ (រ៉ូម ៥:៨)។ តាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូ ឥឡូវនេះព្រះបានត្រៀមខ្លួនជាស្រេចហើយមានព្រះហឫទ័យទទួលយកយើងមកក្នុងទំនាក់ទំនងដោយក្តីស្រឡាញ់។ ពេលដែលយើងបញ្ចប់ការបះបោរប្រឆាំងរបស់យើង ដោយក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះយេស៊ូ ហើយទទួលការអភ័យទោសពីទ្រង់ នោះយើងនឹងបានផ្សះផ្សាជាមួយព្រះជានិរន្តរ៍។
ចុះអ្នកវិញ? តើអ្នកអាចអាន ជំពូក១:២១,២២ក ជាមួយ "ខ្ញុំ" និង "ខ្ញុំ?" តើអ្នកបានផ្សះផ្សាជាមួយព្រះ ឬក៏អ្នកនៅតែរត់គេចខ្លួន? តើអ្នកត្រៀមខ្លួនជាស្រេចដើម្បីងាកមកប្រឈមមុខនិងទ្រង់ ហើយទទួលស្គាល់ថាអ្នកធ្លាប់ជាអ្នកបះបោរប្រឆាំង ហើយបន្ទាប់មកទទួលបានអំណោយទាននៃការអភ័យទោសដែលទ្រង់បានសុគតដើម្បីបង់ថ្លៃប្រោសលោះសម្រាប់អ្នក? តើអ្នកទទូចថាអ្នកល្អពេកក្នុងការទទួលយករឿងនេះឬទេ? បន្ទាប់មក មោទនភាពរបស់អ្នកនិងធ្វើឱ្យអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះ។ តើអ្នកទទូចឱ្យសម្អាតខ្លួនអ្នកមុនពេលអ្នកត្រលប់ទៅព្រះវិញឬទេ? បន្ទាប់មក មោទនភាពរបស់អ្នកនឹងធ្វើឱ្យអ្នកឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះ។ ចូរមកជាអ្នកដដែល ចូរមកដូចជាមនុស្សមិនសក្តិសម និងព្រះយេស៊ូ ហើយបានផ្សះផ្សា និងព្រះ។
ការផ្លាស់ប្ដូរជីវិតរបស់យើង ៖ សូមអាន កូឡូស ១:២២ ។ ទ្រង់ផ្សះផ្សាអ្នកជាមួយ និងព្រះ ដើម្បីឲ្យទ្រង់អាចបង្ហាញអ្នកនូវ«បរិសុទ្ធ គ្មានកំហុស ហើយហួសពីការតិះដៀល»។ នេះគឺជាពាក្យមានន័យដូចសម្រាប់ភាពពេញវ័យខាងឯវិញ្ញាណ (ជំពូក១:២៨ ជាន័យស្របគ្នាក្នុងបរិបទនេះភ្លាមៗ) ការប្រោសឲ្យជាខាងឯវិញ្ញាណ ប្រសិនបើអ្នកចង់។ ព្រះអង្គចង់មិនត្រឹមតែអត់ទោសឱ្យអ្នកពីការពិន័យនៃអំពើបាបប៉ុណ្ណោះទេ។ ទ្រង់ចង់ប្រោសអ្នកពីអំណាចបង្ខូច និងបំផ្លាញរបស់អំពើបាប។ ព្រះអង្គសព្វព្រះហឫទ័យផ្លាស់ជាថ្មី (ជំពូក ៣:១០) ជីវិតរបស់អ្នកពីខាងក្នុងចេញមកក្រៅ ដើម្បីឲ្យអ្នកកាន់តែដូចមនុស្សដែលព្រះជាម្ចាស់បានបង្កើត ឲ្យអ្នកក្លាយជាអ្នកដែលស្រឡាញ់ព្រះ និងមាគ៌ារបស់ទ្រង់ ហើយស្រឡាញ់មនុស្សដ៏ទៃតាមរបៀបដែលទ្រង់ស្រឡាញ់អ្នក។
រំពេចដែលអ្នកទទួលបានការផ្សះផ្សា ទ្រង់ចាប់ផ្តើមការផ្លាស់ប្តូរនេះ។ គ្មានមនុស្សណាម្នាក់ (មិនថាអាក្រក់ប៉ុណ្ណា) និងកាលៈទេសៈណាក៏ដោយ (មិនថាប៉ះពាល់ប៉ុណ្ណា) មិនអាចរារាំងព្រះអង្គពីការប្រែក្លាយអ្នកបានទេ ពីព្រោះព្រះយេស៊ូមានអំណាចជាងការអាក្រក់ឆ្ងាយណាស់។ លក្ខខណ្ឌតែមួយគត់គឺអ្នកបន្តផ្ដោតលើដំណឹងល្អ (ជំពូក១:២៣)។ នៅពេលអ្នកផ្តោតលើព្រះយេស៊ូ និងសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ទ្រង់ចំពោះអ្នក នោះព្រះវិញ្ញាណដ៏វិសុទ្ធទ្រង់បានផ្លាស់ប្តូរជីវិតរបស់អ្នកបន្តិចម្តងៗ (២កូរិនថូស ៣:១៨)។ ប៉ុន្តែប្រសិនបើអ្នកវង្វេងពីការផ្តោតអារម្មណ៍នេះ (ទោះបីជា រឿងល្អ និងជារឿង "ខាងឯវិញ្ញាណ"ក្តី) តាមរយៈអ្នកនៅតែផ្សះផ្សាជាមួយព្រះក៏ដោយ ក៏ដំណើរការផ្លាស់ប្តូរនឹងត្រូវបានអាក់ខាន។ នោះជាអ្វីដែលប៉ូលព្រួយបារម្ភចំពោះពួកកូឡូស ហើយនោះជាអ្វីដែលខ្ញុំព្រួយបារម្ភចំពោះយើងទាំងអស់គ្នាដែរ។
តើយើងបន្តផ្ដោតលើដំណឹងល្អដោយរបៀបណា? មានវិធីជាច្រើនក្នុងការធ្វើវា ហើយយើងនឹងរៀនវា ពេលយើងសិក្សាកណ្ឌគម្ពីរកូឡូស។ ប៉ុន្តែវិធីសាមញ្ញមួយគឺរៀន និងច្រៀងចម្រៀងអំពីព្រះយេស៊ូ (អានជំពូក៣:១៦ ) ។
នោះហើយជាអ្វីដែល ជំពូក១:១៥-២០ គឺ - ជាចង្វាក់ភ្លេង ចង្វាក់មិនមែនជាពាក្យសម្រាយទេ ប៉ុន្តែជាកំណាព្យ/ចម្រៀង។ ប្រហែលជាប៉ូលបាននិពន្ធបទចម្រៀងនេះពេលជាប់គុក ហាក់ដូចជាស្ថិតនៅក្រោមការគ្រប់គ្រងអយុត្តិធម៌របស់ណេរ៉ូ ទាំងស្រុង។ ដោយមិនសង្ស័យគាត់បានច្រៀងវាជាញឹកញាប់។ វាបានជួយរំលឹកគាត់ថា ព្រះយេស៊ូជាអធិបតេយ្យលើសេសា ដែលការចាប់ដាក់គុករបស់គាត់ត្រូវបានអនុញ្ញាតដោយព្រះយេស៊ូ ព្រោះវាធ្វើឱ្យ គោលបំណងរបស់គាត់ ហើយថាព្រះយេស៊ូគង់នៅជាមួយគាត់ ដើម្បីរំដោះគាត់តាមពេលវេលាសមស្រប និងទ្រទ្រង់គាត់ក្នុងពេលនោះ។ នៅពេលគាត់ផ្តោតលើដំណឹងល្អតាមរបៀបនេះ ព្រះវិញ្ញាណរបស់ព្រះបានផ្តល់ក្តីសង្ឃឹម សេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីអំណរនៅក្នុងព្រលឹងរបស់គាត់ ហើយផ្តល់អំណាចដល់គាត់ក្នុងការផ្តល់សេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះដល់អ្នកដទៃ (ការពាររបស់គាត់ ការមកលេងរបស់គាត់ អ្នកធ្វើការជាមួយរបស់គាត់ កូល៉ុស ។ល។)។ នេះជាមូលហេតុដែលគាត់បញ្ជូនបទនេះទៅពួកគេ!
នេះជាមូលហេតុដែលបទចម្រៀងខាងឯវិញ្ញាណមានសារៈសំខាន់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ទំនុកច្រៀងជួយគំនិតខ្ញុំឲ្យនឹកឃើញខ្លឹមសារនៃដំណឹងល្អ ហើយបទភ្លេងនេះធ្វើឲ្យចិត្តខ្ញុំដឹងគុណថាព្រះយេស៊ូជានរណា និងអ្វីដែលទ្រង់បានធ្វើសម្រាប់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំអាចនិយាយទៅកាន់ព្រះតាមរយៈបទចម្រៀង ពេលវាពិបាកក្នុងការអធិស្ឋានទៅទ្រង់តាមពាក្យរបស់ខ្ញុំ (ភាគច្រើនពេលព្រឹក)។ នៅពេលខ្ញុំចាប់ផ្តើមថ្ងៃរបស់ខ្ញុំតាមរបៀបនេះ សេចក្តីពិតនៃដំណឹងល្អបានកើតឡើងបន្តចូលមកនៅក្នុងគំនិតការយល់ដឹងរបស់ខ្ញុំ ប្រៀបដូចជាពាណិជ្ជកម្មអាក្រក់មួយមានតែវាជួយខ្ញុំឱ្យបន្តផ្តោតលើដំណឹងល្អ!
តើអ្នកមាន "ឃ្លាំងអាវុធ" ផ្ទាល់ខ្លួន ជាបទចម្រៀងខាងឯវិញ្ញាណឬទេ? តើអ្នកប្រើបទចម្រៀងនោះឬទេ?
