អេភេសូរគឺជាកណ្ឌគម្ពីរដ៏សំខាន់បំផុតមួយនៅក្នុងព្រះគម្ពីរទាំងមូល។ ជាការពិតណាស់ កណ្ឌគម្ពីរទាំងអស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរត្រូវបានបណ្តាលឲ្យតែងឡើងដោយព្រះជាម្ចាស់ ហើយកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះពិត និងសំខាន់-ប៉ុន្តែកណ្ឌគម្ពីរមួយចំនួនមានសារៈសំខាន់ជាងកណ្ឌគម្ពីរដទៃទៀត។ ពួកយើងទាំងអស់គ្នាយ៉ាងហោចណាស់ក៏គួរតែស្គាល់កណ្ឌគម្ពីរខ្លះៗដែរ ឧទាហរណ៍៖ កណ្ឌគម្ពីរអូបាឌា។ ប៉ុន្តែ កណ្ឌគម្ពីរមួយចំនួនផ្តោតយ៉ាងខ្លាំងទៅលើព្រះយេស៊ូវ និងរបៀបទាក់ទងទៅនឹងព្រះអង្គ ដែលយើងគួរយល់ចំពោះខ្លឹមសារនៃកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះ ហើយសញ្ជឹងគិតពីបទគម្ពីរជាប្រចាំ។ អេភេសូ គឺជាកណ្ឌគម្ពីរមួយក្នុងចំណោមកណ្ឌគម្ពីរទាំងនោះ ។
អ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរអេភេសូ គឺលោកប៉ូល ដែលជាសាវ័កម្នាក់ (អ្នកនាំពាក្យដ៏មានអំណាច) របស់ព្រះយេស៊ូវ
លោកក៏ជាមេដឹកនាំដ៏សំខាន់ម្នាក់នៃចលនាគ្រិស្តបរិស័ទដំបូង និងជាអ្នកនិពន្ធកណ្ឌគម្ពីរចំនួនពាក់កណ្តាលនៃព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មី។ អ្នកដែលទទួលលិខិតនេះប្រហែលជាក្រុមជំនុំនៅក្រុងអេភេសូ ប៉ុន្តែមិនមានភាពច្បាស់លាស់ពិតប្រាកដទេ។ ពាក្យថា «នៅក្រុងអេភេសូ» នៅក្នុង ១:១ មិនមាននៅក្នុងច្បាប់ចម្លងដើមដំបូងបំផុតចំនួនបី នៃលិខិតនេះឡើយ។ មនុស្សជាច្រើនជឿថាលិខិតនេះត្រូវបានផ្ញើទៅក្រុមជំនុំទាំងអស់ដែលសាវ័កប៉ូលបានបង្កើត ក្នុងពេលដែលលោកបំពេញព័ន្ធកិច្ចលើកដំបូងនៅក្រុងអេភេសូ (សូមអានកិច្ចការ ១៩:៩ខ, ១០)។ បើសិនជាដូច្នេះមែន នៅទីបំផុតក្រុមជំនុំនេះត្រូវបានគេស្គាល់ថាជា «ក្រុមជំនុំអេភេសូ» ដោយសារតែក្រុមជំនុំនេះគឺជាក្រុមជំនុំដែលលេចធ្លោបំផុតនៃចំនួនក្រុមជំនុំដែលទទួលលិខិតរបស់សាវ័កប៉ូល ទាំងអស់។
លិខិតនេះត្រូវបានរៀបចំជាបីផ្នែក៖ (ផ្នែកទី១) អ្វីដែលយើងបានទទួលពីព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូ (១:៣-៣:២១)។ (ផ្នែកទី២) របៀបដែលយើងគួរតែតំណាងឲ្យព្រះយេស៊ូ នៅក្នុងទំនាក់ទំនងសង្គមរបស់ យើង (៤:១-៦:៩) និង (ផ្នែកទី៣) របៀបដែលយើងគួរតទល់នឹងសាតាំងដែលជាសត្រូវ (៦:១០-២០)។
សូមឲ្យយើងចាប់ផ្តើមស្វែងយល់ពីអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានដល់យើងតាមរយៈព្រះយេស៊ូ (សូមអាន ១:៣)។ សេចក្តីប្រកាសនេះអីក៏ទូលំទូលាយម៉្លេះហ្ន៎! ព្រះជាម្ចាស់បាន (ធ្វើរួចហើយកាលពីអតីតកាល) ប្រោសប្រទានព្រះពរខាងវិញ្ញាណគ្រប់យ៉ាង («ពីស្ថានបរមសុខ» មានន័យថាជាការពិតមួយខាងវិញ្ញាណដែលមើលមិនឃើញ) ដល់បុគ្គលគ្រប់ៗរូបដែលរួបរួមជាមួយនឹងព្រះគ្រិស្ត។ តើព្រះពរខាងវិញ្ញាណទាំងនេះមានអ្វីខ្លះ? អេភេសូ ១:៤-១៤ ផ្តល់ចម្លើយមួយផ្នែកចំពោះសំណួរនេះ។ សូមយើងអានមួយផ្នែកម្តងៗ ដើម្បីឲ្យយល់ពីព្រះពរទាំងនេះ។
សូមអានអេភេសូ ១:៤-១៤ ។ ព្រះពរដ៏សំខាន់តាមរយៈព្រះយេស៊ូគឺ ព្រះជាម្ចាស់បានទទួលយើងធ្វើជាកូនចូលទៅក្នុងគ្រួសាររបស់ទ្រង់ (១:៥) -- ទ្រង់បាននាំយើងចូលទៅក្នុងទំនាក់ទំនង ព្រះវរបិតា / ស្តេច-កូន / ព្រះអង្គម្ចាស់ ជាមួយទ្រង់ផ្ទាល់។ ការទទួលយើងឲ្យធ្វើជាកូនរបស់ព្រះអង្គ បានតម្រូវឲ្យមានការបន្ថែមនូវព្រះពរចំនួនប្រាំទៀត គឺ៖
១. ព្រះអង្គទ្រង់បានតម្រូវយើងទុកជាមុន ឲ្យធ្វើជាកូនរបស់ទ្រង់ ។ មិនមែនមានន័យថាយើងសមនឹងឲ្យព្រះអង្គទទួលធ្វើជាកូន ដែលតម្រូវឲ្យទ្រង់ត្រូវតែទទួលយើង ទោះបីជាទ្រង់ពិតជាមិនចង់ទទួលយើងក៏ដោយ។ ព្រះជាម្ចាស់ចង់ទទួលយើងធ្វើជាកូន ទោះបីជាយើងមិនសមនឹងឲ្យទ្រង់ទទួលក៏ដោយ។ ទ្រង់ស្រឡាញ់យើងរាល់គ្នាខ្លាំងណាស់ ទ្រង់បានសម្រេចចិត្តជាយូរណាស់មកហើយ គឺតាំងពីមុនពេលយើងកើតទៅទៀត ព្រោះទ្រង់ចង់បញ្ចូលពួកយើងទៅក្នុងគ្រួសាររបស់ទ្រង់។ ហើយទ្រង់សព្វព្រះទ័យយ៉ាងខ្លាំងដើម្បីធ្វើបែបនេះ។ ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយចិញ្ចឹមម្នាក់ ការធ្វើបែបនេះមានអត្ថន័យពិសេសសម្រាប់ខ្ញុំ។ បើសិនជាមាននរណាម្នាក់សួរខ្ញុំថា តើកូនស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំ ជា«បន្ទុក» របស់ខ្ញុំ ដែរឬទេ នោះខ្ញុំនឹងខឹងយ៉ាងខ្លាំង ព្រោះខ្ញុំចង់បានពួកគេទាំងពីរ មុនពេលពួកគេកើតទៅទៀត!
២. ព្រះអង្គទ្រង់បានបង់ថ្លៃដ៏ច្រើនលើសលប់ដើម្បីទទួលយើងធ្វើជាកូនរបស់ទ្រង់ (សូមអាន ១:៧,៨ក)
នៅសហរដ្ឋអាមេរិក ការសុំកូនយកមកចិញ្ចឹមត្រូវចំណាយលុយច្រើនមែនទែន ដោយសារតែត្រូវចំណាយលើថ្លៃសុំច្បាប់ និងថ្លៃពិនិត្យជម្ងឺ។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានបង់ថ្លៃខ្ពស់ជាងនោះដោយគ្មានកំណត់ ដើម្បីទទួលយើងធ្វើជាកូនរបស់ព្រះអង្គ--គឺទ្រង់បានបង់ថ្លៃដោយព្រះលោហិតរបស់ព្រះយេស៊ូដែលជាព្រះបុត្រា(កូនប្រុស) ទ្រង់ផ្ទាល់។ ទោសនៃអំពើបាបរបស់យើងទាស់នឹងព្រះដ៏បរិសុទ្ធ បង្កើតនូវបំណុលមួយដែលទាមទារការស្លាប់ជាការទូទាត់ (រ៉ូម ៦:២៣)។ ព្រះជាម្ចាស់មិនអាចព្រងើយកន្តើយនឹងអំពើបាបរបស់យើងដោយធ្វើឲ្យខូចលក្ខណៈសម្បត្តិរបស់ទ្រង់ឡើយ។ យើងត្រូវតែបង់ថ្លៃឈ្នួលនៃអំពើបាបរបស់យើងដោយការស្លាប់ (ខាងវិញ្ញាណ) របស់យើងផ្ទាល់ ឬក៏ព្រះជាម្ចាស់ត្រូវតែសងបំណុលជំនួសយើង។ ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ជាព្រះដែលសម្បូរទៅដោយចិត្តសប្បុរស (មិនមែនដោយសារតែយើងសមនឹងទទួលនោះទេ) ទ្រង់បានចាត់ព្រះបុត្រារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ (ហើយព្រះបុត្រារបស់ទ្រង់បានជ្រើសរើសដោយពេញចិត្ត) ដើម្បីសងបំណុលរបស់យើងទាំងស្រុង ដោយទ្រង់ត្រូវសុគតជំនួសយើង។ យើងនឹងមិនយល់ច្បាស់ថាតើបំណុលនោះមានតម្លៃថ្លៃប៉ុណ្ណានោះទេ ហើយយើងក៏មិនដែលយល់ច្បាស់ពីសេចក្តីស្រឡាញ់ដែលអាចនឹងបង់ថ្លៃជំនួសបែបនេះដែរ។
៣. ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានប្រោសឲ្យយើងស្គាល់ (បើកសម្តែង) គម្រោងផែនការរបស់ទ្រង់ (សូមអាន ១:៨ខ-១០) ។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានទទួលយើងធ្វើជាកូន ហើយមិនមានគោលបំណង និងផែនការទុកយើងចោលឲ្យនៅក្នុងភាពងងឹតឡើយ។ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់មានគម្រោងការដើម្បីនាំអ្វីៗទាំងអស់ឲ្យរួមគ្នាតាមរយៈព្រះយេស៊ូ។ មនុស្សជាតិត្រូវបានដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែតាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទាននូវវិធីដើម្បីផ្សះផ្សាជាមួយទ្រង់។ សង្គមមនុស្សត្រូវបានជួបប្រទះនឹងបញ្ហានៃការបែងចែកពូជសាសន៍ ពណ៌សម្បុរ សេដ្ឋកិច្ចសង្គម និងយេនឌ័រ (ភេទ)។ ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះយេស៊ូ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់កំពុងបង្កើតសង្គមថ្មីមួយនៃបងប្អូនប្រុសស្រីដែលស្រឡាញ់ព្រះយេស៊ូ និងស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមក ដើម្បីពុះពារយកឈ្នះលើការបែងចែកទាំងអស់នេះ។ លោកីយ៍ខាងវិញ្ញាណពេញទៅដោយជម្លោះ ហើយធម្មជាតិត្រូវបានខូចខាតយ៉ាងធ្ងន់ធ្ងរ--ប៉ុន្តែ ពេលដែលព្រះយេស៊ូយាងមកវិញ ទ្រង់នឹងកម្ចាត់សត្រូវខាងវិញ្ញាណទាំងអស់របស់ទ្រង់ (ទ្រង់នឹងធ្វើឲ្យសត្រូវខាងវិញ្ញាណទាំងអស់របស់ទ្រង់បរាជ័យ) ហើយប្រោសផែនដីឲ្យជា។ ដូច្នេះ យើងដឹងពីផែនការសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់ យើងដឹងពីកន្លែងប្រវត្តិសាស្ត្រដែលនឹងនាំយើងទៅ -- គឺមិនមែនឆ្ពោះទៅកន្លែងដែលឥតន័យ ឬឆ្ពោះទៅកាន់វដ្តដែលគ្មានទីបញ្ចប់នោះទេ) ប៉ុន្តែឆ្ពោះទៅរកការគ្រប់គ្រងរបស់ព្រះយេស៊ូដែលជាព្រះមេស្ស៊ី។
៤. ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់បានសន្យាប្រទានមរតកដល់យើង (សូមអាន ១:១១)។ នៅក្នុងសង្គមរ៉ូម៉ាំង (ក៏ដូចជានៅក្នុងសង្គមអាមេរិកដែរ) កូនដែលទទួលយកមកចិញ្ចឹម មិនមែនជាសមាជិកគ្រួសារដែលមានលំដាប់ទីពីរនោះទេ។ ពួកគេគឺជា (ទាយាទ) អ្នកទទួលមរតកស្របច្បាប់ដ៏ពេញលេញ។ ដូច្នេះ វាមានលក្ខណៈដូចគ្នាទៅនឹងកូនដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលយកមកចិញ្ចឹមដែរ។ ទ្រង់បានប្រទានមរតកដល់យើងរាល់គ្នា--នោះគឺសិទ្ធិចូលទៅក្នុងនគរដ៏ល្អឥតខ្ចោះរបស់ទ្រង់ និងមានភាពសប្បាយរីករាយជារៀងរហូត (វិវរណៈ ២១:៣ខ, ៤)។ ទោះបីជាការនេះនឹងត្រូវកើតឡើងនៅពេលអនាគតក៏ដោយ តែវាជាការពិតប្រាកដណាស់ដែលសាវ័កប៉ូលអាចនិយាយអំពីការនេះនៅក្នុងអតីតកាល--ដូចជា «កិច្ចព្រមព្រៀងដែលបានធ្វើរួចរាល់ហើយ» --ពីព្រោះព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ «ធ្វើឲ្យអ្វីៗទាំងអស់សម្រេចទៅតាមផែនការរបស់ទ្រង់»។
៥. ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់ប្រទានព្រះវិញ្ញាណរបស់ទ្រង់ជា «របស់បញ្ចាំចិត្ត» ថាយើងរាល់គ្នានឹងបានទទួលមរតកពីព្រះអង្គ (សូមអាន ១:១២-១៤) ។ «Guarantee» គឺជាពាក្យមកពីភាសាក្រិក arrabon ដែលមានន័យថា
«របស់បញ្ចាំចិត្ត»។ ពេលលោកអ្នកទិញផ្ទះពីធនាគារ លោកអ្នកត្រូវធ្វើកិច្ចសន្យាដើម្បីបង់ប្រាក់ក្នុងតម្លៃពេញ (បូកបន្ថែមការប្រាក់) តាមកាលបរិច្ឆេទជាក់លាក់។ ប៉ុន្តែធនាគារត្រូវការលើសពីអ្វីដែលលោកអ្នកសន្យា គឺគេចង់បាន «ប្រាក់កក់» (របស់បញ្ចាំចិត្ត) ដែលជាប្រាក់ទូទាត់មួយចំណែកដែលពួកគេអាចប្រើប្រាស់ភ្លាមៗបាន។ នៅក្នុងវិធីដូចគ្នានេះដែរ ព្រះជាម្ចាស់ទ្រង់សន្យាប្រទានមរតកដល់កូនដែលទ្រង់ទទួលធ្វើជាកូន។ ប៉ុន្តែទ្រង់បានប្រទានឲ្យយើងរាល់គ្នានូវ «របស់បញ្ចាំចិត្ត»--មួយចំណែក-ប៉ុន្តែ-គឺជារបស់បញ្ចាំចិត្តដ៏សំខាន់នៃព្រះរាជ្យ (នគរ) របស់ទ្រង់ ដែលយើងអាចមានបទពិសោធន៍នៅក្នុងជីវិតនាពេលបច្ចុប្បន្ននេះ។ របស់បញ្ចាំចិត្តនេះគឺជាព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធដែលគង់នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ហើយប្រទាននូវបទពិសោធន៍នៃព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដល់យើង។ ទាល់តែព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានមកដល់ នោះទើបយើងរាល់គ្នានឹងជួបនូវភាពពេញលេញនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់បាន ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធអនុញ្ញាតឱ្យយើងទទួលនូវបទពិសោធន៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់នៅក្នុងជីវិតនេះ (រ៉ូម ៥:៥)។ ទាល់តែព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានមកដល់ ទើបយើងនឹងត្រូវបានរំដោះចេញពីអំណាចនៃអំពើបាបទាំងស្រុងបាន ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធប្រទានអំណាចដល់យើងដើម្បីទទួលបាននូវសេរីភាពជាច្រើននៅក្នុងជីវិតនេះ (រ៉ូម ៨:២)។
ទាល់តែព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានមកដល់ ទើបយើងនឹងជួបនូវភាពច្បាស់លាស់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះទាក់ទងទៅនឹងបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បាន (១ កូរិនថូស ១៣:១២) ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធបានជួយឲ្យយើងរាល់គ្នាយល់ពីបំណងព្រះហឫទ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយទទួលយកការណែនាំរបស់ទ្រង់ក្នុងជីវិតនេះ (១ កូរិនថូស ២:១២)។ ទាល់តែព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់បានមកដល់ ទើបយើងរាល់គ្នានឹងសប្បាយរីករាយជាមួយទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អឥតខ្ចោះជាមួយមនុស្សដទៃផ្សេងទៀតបាន ប៉ុន្តែព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធ អនុញ្ញាតឱ្យយើងបង្កើត និងសប្បាយរីករាយជាមួយនឹងទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏ល្អរឹងមាំនៅក្នុងជីវិតនេះ (១ ថេស្សាឡូនិក ៤:៩)។
តើព្រះពរទាំងនេះមានភាពទូលំទូលាយយ៉ាងណាទៅហ្ន៎! ព្រះពរទាំងនេះពាក់ព័ន្ធជាមួយអតីតកាល អនាគតកាល និងបច្ចុប្បន្នកាល។ ព្រះពរទាំងនេះបំពេញតម្រូវការដ៏ជ្រាលជ្រៅរបស់យើង (ដូចជា ការដាច់ចេញ ទោសកំហុស ភាពឥតន័យ សេចក្តីស្លាប់ ការខ្វះខាត)។ ទោះបីជាព្រះពរទាំងប្រាំនេះ មានភាព អស្ចារ្យយ៉ាងណាក៏ដោយ សូមកុំប្រើប្រាស់នូវអ្វីដែលព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានឲ្យយើងនៅក្នុងព្រះគ្រិស្តទាល់តែអស់រលីងឡើយ។ នៅមានព្រះពរបន្ថែមទៀតនៅចុងបញ្ចប់នៃលិខិតនេះ និងក៏នៅមានបទគម្ពីរ ផ្សេងៗទៀតនៅក្នុងព្រះគម្ពីរសញ្ញាថ្មីបានប្រាប់យើងរាល់គ្នាពីព្រះពរទាំងនេះថែមដែរ។ ឥឡូវនេះ យើងបានរៀនអំពីអ្វីដែលជាព្រះពរទាំងអស់នេះហើយ និងសូមឲ្យយើងក្រឡេកមើលពីរបៀបអនុវត្តព្រះពរទាំងនេះទៅក្នុងជីវិតរបស់យើងវិញម្តង។
ការអនុវត្តជាក់ស្តែងមុនដំបូងគឺត្រូវប្រាកដថា លោកអ្នកត្រូវបានទទួលឲ្យធ្វើជាកូនចូលទៅក្នុងគ្រួសាររបស់ព្រះរួចហើយ ដើម្បីធ្វើឱ្យព្រះពរទាំងនេះក្លាយទៅជារបស់លោកអ្នក។ គ្មានបញ្ហាណាមួយដែលមានសារៈសំខាន់ដូចបញ្ហានេះឡើយ--ហើយសាវ័កប៉ូល ពិតជាបានបញ្ជាក់យ៉ាងច្បាស់ពីការក្លាយទៅជាកូននៃព្រះរួចហើយ។
សូមអាន អេភេសូ ១:១២-១៣ ម្តងទៀត។ ខ១២ សំដៅទៅលើ «ការទុកចិត្តលើព្រះគ្រិស្ត»។ ខ១៣ បាន សរសេរតាមលំដាប់លំដោយថា៖ ពួកគេបានស្តាប់ឮ ដំណឹងល្អអំពីសេចក្តីសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាម រយៈព្រះគ្រិស្ត ពួកគេបានជឿ លើ (ថ្វាយខ្លួនទៅ) ព្រះគ្រិស្ត--និងបន្ទាប់មក (នៅពេលនោះ) ពួកគេបានទទួល សញ្ញាដៅសម្គាល់ពីព្រះវិញ្ញាណបរិសុទ្ធជាភស្តុតាងនៃការទទួលយកពួកគេធ្វើជាកូនរបស់ព្រះអង្គ។ សាវ័កយ៉ូហាន ក៏មានប្រសាសន៍បែបដូចគ្នានេះដែរ--សូមអាន យ៉ូហាន ១:១២។ តើនរណាទទួលសិទ្ធិក្លាយទៅជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់? គឺអស់អ្នកដែលទទួលជឿលើព្រះនាមព្រះយេស៊ូជាព្រះអង្គសង្គ្រោះ/ជាព្រះ
មេស្ស៊ី និងអស់អ្នកដែលទទួលយក/ទទួលព្រះយេស៊ូដោយផ្ទាល់។
តើថ្វាយខ្លួនទៅព្រះគ្រិស្ត មានន័យដូចម្តេច? ខ្ញុំគិតថាវាមិនមែនជាការពិបាកដើម្បីយល់ពីរបៀបថ្វាយខ្លួននេះឡើយ។ បើសិនជាលោកអ្នកយល់ពីវិធីប្រគល់ខ្លួនទៅឲ្យគ្រូពេទ្យវះកាត់ណាម្នាក់ដើម្បីវះកាត់លោកអ្នក នោះលោកអ្នកក៏នឹងយល់ពីរបៀបដែលលោកអ្នកត្រូវថ្វាយខ្លួនទៅព្រះយេស៊ូដើម្បីឲ្យព្រះអង្គទទួលលោកអ្នកធ្វើជាកូនរបស់ទ្រង់ដែរ។ អ្វីដែលជាផ្នែកដ៏ពិបាក គឺការទទួលស្គាល់ថាលោកអ្នកគឺជាអ្នកក្រខ្សត់ខាងវិញ្ញាណដោយគ្មានព្រះគ្រិស្ត។ ឧទាហរណ៍ នៅក្នុងវប្បធម៌របស់ជនជាតិអាមេរិក មានការពេញនិយមដើម្បីបញ្ជាក់ថាយើងមានធនធានខាងវិញ្ញាណទាំងអស់ដែលយើងត្រូវការនៅក្នុងខ្លួនយើងរួចហើយ។ អ្វីដែលយើងត្រូវធ្វើនៅក្នុងទស្សនៈនេះ គឺយើងដឹងថាយើងមានអ្វីដែលយើងត្រូវការរួចហើយ ដើម្បីឈានទៅដល់សក្តានុពលខាងវិញ្ញាណដ៏ពេញលេញរបស់យើង។ វិធីសាស្រ្ត និង ការប្រៀនប្រដៅខាងវិញ្ញាណអាចមានភាពខុសគ្នាពីគ្រូម្នាក់ទៅគ្រូម្នាក់ ប៉ុន្តែគ្រូទាំងអស់នោះសន្មតថាលោកអ្នកមានធនធានខាងវិញ្ញាណទាំងនេះនៅក្នុងខ្លួនលោកអ្នករួចហើយ។ ប៉ុន្តែ ដូចដែលបានកត់ត្រាទុកនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ព្រះជាម្ចាស់បានបដិសេធនូវការមានធនធានខាងវិញ្ញាណគ្រប់គ្រាន់ដោយខ្លួនឯងនេះ ហើយបញ្ជាក់ថាយើងត្រូវការ «ការសង្គ្រោះ» ខាងវិញ្ញាណដែលមកតែតាមរយៈព្រះយេស៊ូប៉ុណ្ណោះ។
រាល់ព្រះពរខាងវិញ្ញាណដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រទានឱ្យយើងតាមរយៈព្រះគ្រិស្ត សន្មតជាមុនថាយើងនឹងមិនមានព្រះពរទាំងនេះទេ ក្រៅពីព្រះគ្រិស្តប្រទានឲ្យយើង។ បើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត (បើយើងឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងគឺជាកូនកំព្រាដែលគ្មាននរណាម្នាក់ថែរក្សាយើង។ បើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត យើងគឺជាទាសករនៃអំពើបាបដែលថ្កោលទោសយើង។ បើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត យើងនឹងត្រូវវង្វេងដោយគ្មានតម្រុយណាមួយឆ្ពោះទៅកាន់ទិសដៅនៃប្រវត្តិសាស្ត្រមនុស្សជាតិ ឬឆ្ពោះទៅកាន់អត្ថន័យនៃជីវិតផ្ទាល់ខ្លួនរបស់យើងរាល់គ្នាឡើយ។ បើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត យើងកំពុងឆ្ពោះទៅរកការដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់អស់កល្បជានិច្ច។ បើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត យើងគ្មានសមត្ថភាពគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ដោះស្រាយបញ្ហាជីវិតដោយជោគជ័យបាន ឡើយ។
តើលោកអ្នកទទួលស្គាល់រឿងនេះដោយពេញចិត្តដែរឬទេ? នេះគឺជាអ្វីដែលព្រះយេស៊ូបានហៅថាជា«អ្នកក្រខ្សត់» ខាងវិញ្ញាណនៅក្នុង ម៉ាថាយ ៥:៣។ ពាក្យភាសាក្រិកជាពិសេសដែលប្រើសម្រាប់ «អ្នកក្រខ្សត់» ក្នុងបទគម្ពីរនេះមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់។ ពាក្យភាសាក្រិកសម្រាប់ «អ្នកក្រខ្សត់» គឺពាក្យ penes ដែលជាពាក្យប្រើសម្រាប់ «អ្នកក្រខ្សត់ដែលធ្វើការធ្ងន់ធ្ងរ»--គឺជាអ្នកដែលមិនមានលុយច្រើន ប៉ុន្តែតាមរយៈការខិតខំប្រឹងប្រែង នោះពួកគេអាចទទួលបាននូវអ្វីដែលពួកគេត្រូវការ។ ប៉ុន្តែនៅក្នុងកណ្ឌគម្ពីរម៉ាថាយ ជំពូក៥ មានពាក្យមួយផ្សេងទៀតដែលត្រូវប្រើជំនួសពាក្យ «អ្នកក្រខ្សត់» គឺពាក្យ ptochos ។ ptochos សំដៅទៅលើអ្នកដែលក្រខ្សត់ (អ្នកដែលមានការខ្វះខាត) ខ្លាំងបំផុត ឬអ្នកដែលគ្មានអ្វីសោះ--និងគឺជាអ្នកដែលពឹងពាក់ទាំងស្រុងទៅលើសេចក្តីសប្បុរស (ចិត្តប្រណីសណ្តោស) របស់អ្នកដទៃផ្សេងទៀត។ ហើយព្រះយេស៊ូមានបន្ទូលពីដំណឹងល្អដែលមិនមែនសំដៅទៅលើ «អ្នកក្រខ្សត់ដែលធ្វើការធ្ងន់ធ្ងរ» នោះទេ តែទ្រង់សំដៅទៅលើព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់អស់អ្នកដែលព្រមទទួលស្គាល់ថាខ្លួនជាអ្នកក្រខ្សត់ (មានការខ្វះខាត) ខ្លាំងបំផុត--ជាអ្នកដែលគ្មានអ្វីសោះ ហើយពឹងផ្អែកទាំងស្រុងទៅលើសេចក្តីមេត្តាករុណារបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ពេលដែលលោកអ្នកព្រមទទួលស្គាល់ថាខ្លួនគ្មានអ្វីសោះ ហើយពឹងផ្អែកទាំងស្រុងលើព្រះយេស៊ូ ព្រះជាម្ចាស់ទទួលលោកអ្នកធ្វើជាកូនរបស់ព្រះអង្គ ហើយបង្ហូរព្រះពរខាងវិញ្ញាណទាំងនេះមកលើលោកអ្នក។ តើលោកអ្នកធ្លាប់ធ្វើបែបនេះដែរឬទេ? បើមិនធ្លាប់ទេ តើលោកអ្នកចង់ធ្វើដែរឬទេ?
ធ្វើឱ្យព្រះពរនៃការទទួលយកលោកអ្នកធ្វើជាកូនរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ជាការផ្តោតអារម្មណ៍ និងជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់លោកអ្នក
តើអ្វីទៅជាការអនុវត្តសម្រាប់ពួកយើងដែលជាកម្មសិទ្ធិរបស់ព្រះគ្រិស្ត ដែលបានទទួលព្រះពរខាងវិញ្ញាណទាំងនេះ? គន្លឹះធ្វើឲ្យមានជីវិតរីករាយខាងវិញ្ញាណ (សេចក្តីសុខសាន្ត សេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីអំណរ) គឺផ្តោតទៅលើព្រះពរទាំងនេះ ហើយធ្វើឱ្យព្រះពរទាំងនេះក្លាយទៅជាទ្រព្យសម្បត្តិពិតនៃជីវិតរបស់លោក អ្នក។ នេះគឺជាអ្វីដែលសាវ័កប៉ូលកំពុងធ្វើជាគម្រូសម្រាប់យើង។ លោកមិនទៅសម្រាកវិស្សមកាលនៅកោះក្រិកណាមួយទេ--ប៉ុន្តែលោកកំពុងតែជាប់នៅក្នុងទីឃុំឃាំង (នៅក្នុងគុក) នៅក្នុងគ្រោះថ្នាក់ដល់ការប្រហារ ជីវិត។ ប៉ុន្តែ លោកអ្នកអាចទទួលអារម្មណ៍ថាមានសេចក្តីអំណរ និងសេចក្តីសង្ឃឹមពីបទគម្ពីរនេះ។ តើអ្វីទៅជាការសម្ងាត់របស់លោក? សាវ័កប៉ូលផ្ដោតទៅលើព្រះពរដែលព្រះជាម្ចាស់ទទួលលោកធ្វើជាកូន ហើយលោកកំពុងសរសើរព្រះអង្គសម្រាប់អភ័យឯកសិទ្ធិនេះ។
សាវ័កប៉ូលកំពុងបើកឱ្យយើងចូលទៅក្នុងព្រលឹងរបស់លោក នោះគឺជាការក្រឡេកមើលពីរបៀបដែលលោកទាក់ទងជាមួយព្រះជាម្ចាស់ដែលបានប្រទានសេចក្តីអំណរខាងវិញ្ញាណដល់លោកនៅក្នុងកាលៈ ទេសៈមួយដែលអាចនឹងធ្វើឲ្យលោក «លង់ទឹក»។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាលោកមានប្រសាសន៍នៅកន្លែងផ្សេងៗថា គន្លឹះដើម្បីកុំឲ្យរសាយចិត្ត (បាក់ទឹកចិត្ត) និងធ្វើឲ្យមានការកែប្រែជាថ្មីខាងវិញ្ញាណជារៀងរាល់ថ្ងៃ ពេលស្ថិតនៅក្នុងកាលៈទេសៈលំបាក គឺ «យើងត្រូវសម្លឹងមើលទៅអ្វីដែលមើលមិនឃើញ»
(២ កូរិនថូស ៤:១៦-១៨)។ ព្រះពរទាំងនេះ គឺជា «អ្វីដែលមើលមិនឃើញ»។ ហេតុនេះហើយបានជា លោកមានប្រសាសន៍ថា គន្លឹះនៃការទទួលបទពិសោធន៍ពីសេចក្តីសុខសាន្តរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺ «ការមានអំណរក្នុងព្រះអម្ចាស់» (ភីលីព ៤:៤,៧)។ នេះគឺជាអ្វីដែលមានន័យថា «មានអំណរក្នុងព្រះអម្ចាស់»។ ហេតុនេះហើយបានជា លោកមានប្រសាសន៍ថា គន្លឹះនៃការស្ថិតនៅក្រោមជីវិត និង សេចក្តីសុខសាន្ត របស់ព្រះជាម្ចាស់គឺ «គិតតែពីអ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះវិញ្ញាណ» (រ៉ូម ៨:៥-៦)។ ព្រះពរទាំងនេះ គឺជា «អ្វីៗដែលទាក់ទងនឹងព្រះវិញ្ញាណ»។
គ្រិស្តបរិស័ទជាច្រើន មិនមានសេចក្តីអំណរនៃជ័យជំនះនេះ ដែលជាសេចក្តីសុខសាន្តដែលការពារចិត្ត និងសេចក្តីសង្ឃឹមដែលមិនអាចកាត់ថ្លៃបានឡើយ។ ពួកគេមិនបានធ្វើឲ្យអ្នកដទៃចាប់អារម្មណ៍ពីព្រះយេស៊ូទេ ពីព្រោះពួកគេបានបាក់ទឹកចិត្ត បានថប់បារម្ភ (ខ្វល់ខ្វាយ) និងមានភាពអវិជ្ជមានដូចអ្នកដទៃផ្សេងទៀតដែរ។ ប្រហែលការនេះពណ៌នាពីលោកអ្នក ហើយពេលខ្លះក៏ពណ៌នាពីខ្ញុំផងដែរ។ នៅពេលដែលមានករណីបែបនេះ ហើយវាស្ទើរតែកើតឡើងជារហូត ដោយសារយើងគិតតែពីផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះពរខាងសាច់ឈាម (មានដូចជា ទំនាក់ទំនងស្នេហា កូនដែលចេះស្តាប់បង្គាប់ តម្រូវការផ្នែកហិរញ្ញវត្ថុ ការដែលត្រូវបានមនុស្សធ្វើដាក់ខ្លួនល្អជាងធ្វើដាក់អ្នកដទៃ ការទិញនូវអ្វីដែលយើងចង់បាន ការទទួលជោគជ័យក្នុងព័ន្ធកិច្ច...ជាដើម) ជាជាងគិតពីការផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះពរខាងវិញ្ញាណ។ ព្រះពរខាងសាច់ឈាមទាំងអស់នេះ ជាក់ស្តែងជាង ប៉ុន្តែមិនរឹងមាំល្មមដើម្បីទ្រទ្រង់យើង និងក៏មិនមានសុវត្ថិភាពល្មមគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីឲ្យយើងពឹងផ្អែក (លើព្រះពរទាំងនេះ) ដែរ។ ព្រះពរទាំងនេះតែងតែធ្វើឱ្យយើងខកចិត្តនៅពេលដែលយើងគិតតែពីផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើរឿងទាំងនោះ។ ប៉ុន្តែការផ្តោតទៅលើព្រះពរដែលមើលមិនឃើញ ដែលមានភាពទូលំទូលាយ ហើយដែលអាចទុកចិត្តបានទាំងស្រុង នឹងតែងតែផ្តល់លទ្ធផលក្នុងការបង្កើនសេចក្តីសុខសាន្ត និងសេចក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីអំណរជានិច្ច។
អញ្ចឹង សំណួរដែលសំខាន់មិនមែនគ្រាន់តែជាសំណួរថា «តើលោកអ្នកដឹងពីព្រះពរទាំងនេះដែរឬទេ?» ឬក៏គ្រាន់តែជាសំណួរថា «តើលោកអ្នកផ្ដោតអារម្មណ៍ទៅលើព្រះពរទាំងនេះ ហើយអរគុណព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ព្រះពរទាំងនោះដែរឬទេ?» (ពេលដែលបណ្តាគ្រិស្តបរិស័ទឆ្លើយតបទៅនឹងសំណួរ (ចំណុច) នេះ នោះពួកគេនឹងនិយាយថា «ខ្ញុំដឹងរឿងនេះ...» ឬ «ខ្ញុំដឹងថាពួកគេមិនផ្តោតអារម្មណ៍ទៅលើរឿងទាំងនេះទេ)។ តើលោកអ្នកមាននឹកឃើញ និងសញ្ជឹងគិតពីរឿងព្រះពរទាំងនេះជាប្រចាំ រហូតទាល់តែអាច ‘ដឹងដោយខ្លួនឯង’ ដែរឬទេ? តើលោកអ្នកនឹងរត់ទៅរកព្រះពរទាំងនេះនៅពេលដែលលោកអ្នកចាប់ផ្តើមមានការថប់បារម្ភ ឬមានការបាក់ទឹកចិត្ត ដែរឬទេ? តើព្រះពរទាំងនេះនឹងក្លាយទៅជាការគិតខាងសាច់ឈាមដ៏ធំធេងនៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នកកាន់តែច្រើនឡើងៗ និងសូម្បីតែពេលដែលអ្វីៗដំណើរការបានល្អ ក៏លោកអ្នករីករាយនឹងព្រះពរទាំងនេះច្រើនជាងកាលៈទេសៈដ៏ល្អរបស់លោកអ្នកទៅទៀត មែនដែរឬទេ?
ប្រសិនបើលោកអ្នកចង់ចាប់ផ្តើមអភិវឌ្ឍការផ្តោតអារម្មណ៍នេះ នេះគឺជាជំហានជាក់ស្តែងដែលលោកអ្នកអាចអនុវត្តបាន។ សូមអធិស្ឋានពីបទគម្ពីរនេះទៅកាន់ព្រះជាម្ចាស់ជារៀងរាល់ថ្ងៃក្នុងសប្តាហ៍នេះ យ៉ាងហោចណាស់បីដងក្នុងមួយថ្ងៃ។ សូមសរសើរតម្កើង និងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់ សម្រាប់ព្រះពរខាងវិញ្ញាណនីមួយៗទាំងអស់នេះ ជាពាក្យរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់ ដោយទូល (និយាយប្រាប់) ព្រះអង្គថាហេតុអ្វីព្រះពរទាំងនេះសំខាន់សម្រាប់លោកអ្នក បើគ្មានព្រះពរទាំងនេះទេ តើលោកអ្នកអាចនឹងនៅទីកន្លែងណា-- ហើយសុំឱ្យទ្រង់ជួយលោកអ្នកធ្វើឱ្យព្រះពរទាំងនេះក្លាយទៅជាទ្រព្យសម្បត្តិពិតនៅក្នុងជីវិតរបស់ខ្លួន។ សូមអនុវត្តបែបនេះជាមួយនឹងមិត្តភក្តិម្នាក់ ហើយចាំមើលថាតើនឹងមានអ្វីកើតឡើង។ លោកអ្នកនឹងចៀសមិនផុតពីបញ្ហាទេ ប៉ុន្តែបញ្ហាទាំងអស់នោះនឹងមិនបំផ្លាញលោកអ្នកឡើយ ហើយលោកអ្នកនឹងកាន់តែមានភាពរឹងមាំខាងវិញ្ញាណ--ហើយអ្នកដទៃផ្សេងទៀតអាចនឹងចូលទៅរកព្រះយេស៊ូដោយសាររឿងនេះ។
