អេភេសូប្រហែលជាកណ្ឌគម្ពីរដែលជាការបកស្រាយដ៏អស្ចារ្យបំផុតរបស់សាវ័កប៉ូល អំពីដំណឹងល្អនៃព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ នៅក្នុងជំពូកទី១ សាវ័កប៉ូល អរសប្បាយចំពោះការប្រទានព្រះគុណដ៏អស្ចារ្យ
ជាច្រើនរបស់ព្រះជាម្ចាស់តាមរយៈព្រះយេស៊ូ។ ពាក្យដែលលោកពេញចិត្តបំផុតគឺពាក្យថា«ការសង្គ្រោះ» (១:១៣) ដែលមានន័យថា «ការជួយឲ្យរួចផុតពីអ្វីមួយ»។ ជាការពិតណាស់ ពាក្យនេះបញ្ជាក់ថាយើងមានបញ្ហាដ៏ធំដែលយើងមិនអាចដកខ្លួនចេញបាន។ ឆ្មាំនៅតាមឆ្នេរសមុទ្រមិនបញ្ជូនក្រុមជួយសង្គ្រោះឲ្យទៅកាន់ទូកដែលអាចចូលច្រាំងបានដោយខ្លួនឯងនោះទេ។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានការសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់ដល់យើង ដោយមានហេតុផលដូចគ្នា។ តើអ្វីទៅជាបញ្ហាដែលយើងមិនអាចដកខ្លួនចេញបាន? សាវ័កប៉ូល មានប្រសាសន៍ប្រាប់យើងនៅក្នុងជំពូក ២:១-១០ ដូចដែលលោកបានពន្យល់ពីការជួយទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់រាល់តម្រូវការទាំងអស់។ នៅក្នុងជំពូក ២:១-៣ ពន្យល់ពីរាល់តម្រូវការរបស់យើង និងជំពូក ២:៤-៧ ពន្យល់ពីការជួយទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយជំពូក ២:៨-១០ ពន្យល់ពីរបៀបដែលត្រូវទទួលការជួយទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ មុនពេលយើងមើលពីការពណ៌នារបស់សាវ័កប៉ូល អំពីរាល់តម្រូវការរបស់យើងដោយគ្មានព្រះគ្រិស្ត ខ្ញុំចង់បញ្ជាក់ពីលក្ខណៈវិនិច្ឆ័យដ៏សំខាន់មួយ។ សាវ័កប៉ូល កំពុងសរសេរទៅគ្រិស្តបរិស័ទ--មនុស្សដែលមានបទពិសោធន៍ពីការសង្គ្រោះរបស់ព្រះជាម្ចាស់។ ហើយគ្រិស្តបរិស័ទទាំងនេះងាយយល់ស្របនឹងការពណ៌នារបស់សាវ័កប៉ូលអំពីស្ថានភាពមុនពេលដែលពួកគេបានជួបព្រះគ្រិស្ត។ ស្ថានភាពនោះគ្រាន់តែជាស្ថានភាពនៃបទពិសោធន៍ក្នុងជីវិតរស់នៅដែលយើងបានជួបប្រទះ (មុនពេលយើងបានជួបព្រះគ្រិស្ត) ហើយយើងដឹងថាជីវិតរបស់យើងពីមុនមានភាពទទេ និងមានការបាក់បែក ព្រមទាំងមានភាពផ្ទុយស្រឡះពីជីវិតបច្ចុប្បន្ន។ ដូច្នេះ បើសិនជាលោកអ្នកមិនបានជួបព្រះគ្រិស្តទេ នោះលោកអ្នកនឹងប្រហែលជាមានការពិបាកដើម្បីយល់ស្របជាមួយនឹងអ្វីៗទាំងអស់ ដែលសាវ័កប៉ូល មានប្រសាសន៍អំពីជីវិតរបស់លោកអ្នក។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់មិនតម្រូវឲ្យលោកអ្នកយល់ស្របជាមួយអ្វីៗទាំងអស់ ដែលទ្រង់មានបន្ទូលអំពីរាល់តម្រូវការរបស់លោកអ្នកមុនពេលទ្រង់នឹងសង្គ្រោះឡើយ។ លោកអ្នកគ្រាន់តែត្រូវការមានឆន្ទៈដើម្បីយល់ស្របថាជីវិតរបស់លោកអ្នកពិតជាត្រូវបានបែកបាក់មែន ហើយលោកអ្នកមិនអាចដាក់ជីវិតដែលបែកបាក់រួចហើយឲ្យត្រឡប់មកពេញលេញដោយខ្លួនឯងបានទេ។
ឥឡូវនេះ សូមឲ្យយើងមើលទៅដំណឹងមិនល្អ ដែលជាការវិនិច្ឆ័យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ចំពោះស្ថានភាពរបស់យើង មុនពេលយើងជួបព្រះគ្រិស្ត។ ការវិនិច្ឆ័យរបស់សាវ័កប៉ូល បានរកឃើញថាមានបញ្ហាដ៏ធ្ងន់ធ្ងរបីចំណុច គឺ៖
ជាបឋម សាវ័កប៉ូល មានប្រសាសន៍ថាបើយើងគ្មានព្រះគ្រិស្ត យើងនឹងត្រូវ «ស្លាប់» (អេភេសូ ២:១)។
ជាការពិតណាស់ សាវ័កប៉ូល មិនបានមានប្រសាសន៍ថាយើងនឹងត្រូវស្លាប់ខាងសាច់ឈាមនោះទេ និងក៏មិនបានមានប្រសាសន៍ដែរថា យើងនឹងស្លាប់ខាងបញ្ញា ឬក៏ខាងសោភ័ណភាព ឬក៏ស្លាប់ខាងអារម្មណ៍នោះដែរ។ លោកមានន័យថាយើងនឹងត្រូវស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ។
យោងទៅតាមព្រះគម្ពីរ ការស្លាប់ខាងវិញ្ញាណមានន័យថាបានដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ បានបែកចេញពីទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដោយផ្ទាល់ជាមួយព្រះអង្គ (យ៉ូហាន ១៧:៣)។ នៅពេលដែលមនុស្សដំបូងត្រូវបានបង្កើត ទំនាក់ទំនងនេះគឺជាមរតកដ៏ធំអស្ចារ្យ និងគឺជាចំណុចរួមនៃជីវិតរបស់ពួកគេ (មនុស្ស)។ ដរាបណាមនុស្សទុកចិត្តលើព្រះជាម្ចាស់ថាជាចំណុចរួមនៃជីវិតរបស់ពួកគេ នោះសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គបានបំពេញពួកគេ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចស្រឡាញ់អ្វីៗដែលព្រះអង្គបានបង្កើតតាមលំដាប់លំដោយ ហើយស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញទៅមកដោយភាពពេញលេញ ហើយព្រះប្រាជ្ញាញាណរបស់ព្រះអង្គដឹកនាំពួកគេ
ដូច្នេះពួកគេអាចយល់ពីលំដាប់លំដោយដែលទ្រង់បានបង្កើត និងកន្លែងរបស់ពួកគេនៅក្នុងនោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាព្រះអង្គបានព្រមានមនុស្សថា បើពួកគេជ្រើសរើសដើម្បីបដិសេធទ្រង់ថាជាចំណុច កណ្តាលនៃជីវិតរបស់ពួកគេ នោះពួកគេនឹងស្លាប់។ ព្រះជាម្ចាស់មិនបានមានបន្ទូលថា «ជាច្រើនទសវត្សរ៍បន្ទាប់ពីអ្នកបដិសេធការដឹកនាំដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង នោះអ្នកនឹងស្លាប់» ឡើយ ប៉ុន្តែទ្រង់បានមានបន្ទូលថា «នៅថ្ងៃដែលអ្នកបដិសេធការដឹកនាំដោយសេចក្តីស្រឡាញ់របស់យើង នោះអ្នកនឹងស្លាប់ភ្លាមៗនៅថ្ងៃនោះ»។ ពិតមែនហើយ មនុស្សនឹងស្លាប់ខាងរូបកាយ (សាច់ឈាម) នៅពេលក្រោយ--ប៉ុន្តែពួកគេនឹងស្លាប់ខាងវិញ្ញាណភា្លមៗនៅពេលដែលពួកគេងាកបែរចេញពីព្រះអម្ចាស់។
សាវ័កប៉ូល កំពុងមានប្រសាសន៍ថា យើងរាល់គ្នាកំពុងស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដូចដែលពួកគេទាំងនោះបានធ្វើ--និងមានហេតុផលដូចគ្នា។ ក៏ដូចជាពួកគេទាំងនោះដែរ យើងរាល់គ្នាបានបដិសេធការដឹកនាំដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះអង្គ គឺដោយសារតែយើងធ្វើអ្វីដែលព្រះអង្គហាម (ភាសាក្រិកប្រើពាក្យថា paraptoma -- មានន័យថា «ការរំលោភលើព្រំដែនដែលគេដឹងរួចហើយ» និងដោយសារតែយើងបរាជ័យក្នុងការធ្វើតាមបញ្ជារបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ភាសាក្រិកប្រើពាក្យថា hamartia -- មានន័យថា «ស្ថិតនៅក្រោមមាត្រដ្ឋាន (ស្តង់ដារ)»។ ដូច្នេះ យើងមានជីវិតខាងរូបកាយ ប៉ុន្តែស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ--ដាច់ចេញពីព្រះដែលជាមរតកដ៏អស្ចារ្យ និងជាចំណុចរួមនៃជីវិតរបស់យើង។ ហើយការពិតនេះបង្កើតនូវភាពខ្វះចន្លោះដ៏ធំធេង នៅក្នុងចិត្តរបស់យើង ឧទាហរណ៍ដូចជា តើយើងអាចរកឃើញសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងអត្ថន័យ និងគោលបំណង និងសុវត្ថិភាព (សន្តិសុខ) និងប្រាជ្ញាដែលយើងត្រូវការសម្រាប់ជីវិតរបស់យើងបាន នៅឯណា? បញ្ហានេះនាំទៅដល់ផ្នែកបន្ទាប់នៃការវិនិច្ឆ័យរបស់សាវ័កប៉ូល នៅក្នុងអេភេសូរ ២:២-៣។
បទគម្ពីរអេភេសូ ២:២-៣ គឺជាការពណ៌នាអំពីភាពជាទាសករ។ ទោះបីជា មនុស្សមួយភាគបីនៃចក្រភព រ៉ូម៉ាំងរស់នៅក្នុងភាពជាទាសករពិតប្រាកដមែន ប៉ុន្តែមិនមែនជាអ្វីដែលសាវ័កប៉ូល កំពុងពណ៌នានោះទេ ព្រោះលោកមានប្រសាសន៍ថា គ្រប់ៗគ្នាដែលដាច់ចេញពីព្រះគ្រិស្តគឺជាទាសករ។ លោកកំពុងរៀបរាប់អំពីភាពជាបានទាសកររបស់សាតាំង គឺលោកមិនមែនមានន័យថាគ្រប់ៗគ្នាដែលដាច់ចេញពីព្រះគ្រិស្ត ត្រូវបានសាតាំងឬអារក្សគ្រប់គ្រងនោះឡើយ (ទោះបីជាមានមនុស្សខ្លះក៏ដោយ)។ តែលោកមានន័យថា យើងត្រូវបានរស់នៅក្នុងជីវិតជាទាសករតាមរបៀបដែលសាតាំង ឬអារក្សវាបានរៀបចំទុកមក (រស់នៅតាមរបៀបលោកីយ៍) (២:២ក) ឬរស់នៅក្នុងជីវិតដែលមានបរិយាកាសខាងវិញ្ញាណដែលសាតាំង ឬអារក្សបានបង្កើតឡើង (២:២ខ)។ ហើយអ្វីទៅគឺជាការរស់នៅតាមរបៀបលោកីយ៍ ឬតាមបរិយាកាសខាងវិញ្ញាណនេះ? គឺជាជីវិតដែលកំពុងព្យាយាមបំពេញភាពខ្វះចន្លោះខាងវិញ្ញាណដោយបំពេញបំណងប្រាថ្នានៃចិត្តបះបោររបស់យើង (២:៣)។ តើការនេះមានន័យដូចម្តេច? ការនេះមានន័យថាយើងមិនព្រមវិលត្រឡប់ទៅរកទំនាក់ទំនងនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ជាមួយនឹងព្រះអម្ចាស់វិញ ដើម្បីបំពេញនូវភាពខ្វះចន្លោះរបស់យើងឡើយ តែយើងបែរជាព្យាយាមបំពេញភាពខ្វះចន្លោះនោះដោយនៅតែពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង ដោយមិនពឹងផ្អែកទៅលើព្រះជាម្ចាស់ឡើយ។ (សូមអាន រ៉ូម ១:២១-២៥៖ ការបដិសេធក្នុងការថ្វាយបង្គំព្រះជាម្ចាស់ តែបែរជាថ្វាយបង្គំអ្វី ផ្សេងៗដែលព្រះអង្គបានបង្កើតជំនួសវិញ)។ របស់ទាំងនោះក្លាយទៅជាព្រះដែលគ្រប់គ្រងលើជីវិតរបស់យើង ដែលមានដូចជា៖ ការធ្វើឲ្យសប្បាយខាងផ្លូវកាយ (ការស្រើបស្រាលក្នុងចំណង់តណ្ហា ការធ្វើឲ្យមានភាពសុខសប្បាយ) ឬលុយកាក់ និងសម្ភារៈនិយម ឬសញ្ញាបត្រ និងភាពជោគជ័យក្នុងការងារ ឬការត្រួតត្រាមនុស្ស និងបរិស្ថាន ឬចង់ឲ្យមនុស្សមួយចំនួនមានការកោតសរសើរពីភាពស្រស់ស្អាត ពីភាពឆ្លាតវៃ ពីទេពកោសល្យសិល្បៈ ពីការឧទ្ទិសចំពោះសាសនារបស់យើង ជាដើម។ ប៉ុន្តែរបស់ទាំងនោះមិនគ្រាន់តែមិនបានបំពេញភាពខ្វះចន្លោះរបស់យើងប៉ុណ្ណោះទេ តែវាធ្វើឲ្យយើងក្លាយទៅជាទាសករ (ធ្វើឲ្យយើងញៀន) របស់វា និងធ្វើឲ្យជីវិតរបស់យើងកាន់តែគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ថែមទៀតផង។ ដូច្នេះ ការសម្រេចចិត្តថានឹងដកខ្លួនចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ធ្វើឲ្យយើងក្លាយទៅជាទាសករនៃរបស់ទាំងនោះ និងក្លាយទៅជាទាសករនៃអ្នកគ្រប់គ្រង ដែលបានបង្កើតរបៀបរស់នៅបែបនេះ។
បើសិនជាការស្លាប់ខាងវិញ្ញាណ និងការធ្វើជាទាសករមិនទាន់អាក្រក់ល្មមនៅឡើយទេ បើគ្មាន
ព្រះគ្រិស្ត (បើនៅឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងក៏ត្រូវឆ្ពោះទៅរកការថ្កោលទោសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ ដែរ
(អេភេសូ ២:៣ខ)។ ព្រះពិរោធ (កំហឹង) របស់ព្រះជាម្ចាស់មិនដូចជាឪពុកដែលធ្វើបាបអ្នកដោយសារតែគាត់ទប់កំហឹងមិនបាន ព្រោះអ្នកបង្កបញ្ហាដល់គាត់នោះទេ។ ព្រះពិរោធរបស់ព្រះជាម្ចាស់ មានលក្ខណៈដូចជាចៅក្រមដ៏ត្រឹមត្រូវ និងយុត្តិធម៌ ដែលប្រឆាំងនឹងអំពើអាក្រក់ ហើយប្តេជ្ញាចិត្តថានឹងកម្ចាត់ចោល ហើយដាក់ទោសដោយយុត្តិធម៌ដល់អ្នកដែលបានចងសម្ពន្ធភាពជាមួយសត្រូវរបស់ទ្រង់។ ព្រះបានកំណត់ថ្ងៃដែលទ្រង់នឹងនាំអ្នកបះបោរទាំងអស់មកពិចារណា (កាត់ទោស) ហើយថ្កោលទោសជារៀងរហូតចំពោះអ្វីដែលពួកគេបានជ្រើសរើសនៅក្នុងជីវិតនេះ--នោះគឺជាការបណ្តេញចេញពីព្រះវត្តមានរបស់ព្រះអង្គរហូតដល់មានការជាប់ចំណងជាទាសករ និងមានការបែកបាក់ជារៀងរហូត (រ៉ូម ២:៥)។ បញ្ហាគឺថានៅក្នុងលក្ខណៈធម្មជាតិរបស់យើង (និស្ស័យពីកំណើត) យើង បានបះបោរប្រឆាំងនឹងព្រះជាម្ចាស់ យើងបានចូលរួមជាមួយសត្រូវរបស់ព្រះអង្គក្នុងការពឹងផ្អែកលើខ្លួនឯង និងការអួតអាងរបស់យើង--ដូច្នេះហើយ យើង មានកំហុស ហើយសមនឹងទទួលបានការថ្កោលទោសពីព្រះអម្ចាស់។ នេះគឺជារាល់តម្រូវការទាំងអស់--បើគ្មានព្រះគ្រិស្ត (នៅឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងនឹងត្រូវដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ឆ្ពោះទៅរកការថ្កោលទោសរបស់ព្រះអង្គ ហើយយើងជាប់នៅក្នុងចំណងទាសករនៅពេលដែលយើងរស់នៅក្នុងជីវិតបន្តទៅទៀត។ នេះគឺជាស្ថានភាពធ្ងន់ធ្ងរខ្លាំងណាស់ ដែលរាល់តម្រូវការទាំងអស់បន្សល់ទុកឱ្យខ្លួនយើង នេះគឺជាលក្ខខណ្ឌចុងក្រោយ--យើងនឹងគ្មានសង្ឃឹម (អេភេសូ ២:១២)។ មានពាក្យសំខាន់បំផុតដែលសាវ័កប៉ូលបានបញ្ជាក់នៅក្នុង
អេភេសូ ២:៤ ដែលមានភាពផ្ទុយគ្នាទៅនឹងការគ្មានសង្ឃឹម--នោះគឺពាក្យ «ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់»។ ពាក្យថា
«ក៏ប៉ុន្តែព្រះជាម្ចាស់» គឺជាពីរពាក្យដំបូងនៃភាសាក្រិក។ ទោះបីជាយើងវង្វេងច្រើនជាងអ្វីដែលយើងនឹកស្មានមិនដល់ក៏ដោយ ក៏ព្រះជាម្ចាស់ស្រឡាញ់ និងមេត្តាករុណាជាងអ្វីដែលយើងអាចសង្ឃឹមថានឹងបាន! ពាក្យចុងក្រោយមិនមែនជាអំពើបាបរបស់យើងទេ តែជាព្រះគុណរបស់ព្រះជាម្ចាស់-- «នៅទីណាដែលមានបាបកាន់តែច្រើន នៅទីនោះព្រះគុណក៏រឹតតែមានច្រើនថែមទៀត» (រ៉ូម ៥:២០)! ព្រះជាម្ចាស់តែមួយអង្គគត់ដែលត្រូវបានរាប់ជាសុចរិត ទោះបីជាទ្រង់បានទុកយើងឲ្យនៅក្នុងស្ថានភាពរបស់យើងក៏ដោយ ក៏ប៉ុន្តែទ្រង់ បានធ្វើអន្តរាគមន៍តាមរយៈព្រះបុត្រារបស់ទ្រង់គឺព្រះយេស៊ូ ដើម្បីផ្តល់ការជួយទាំងស្រុងសម្រាប់រាល់តម្រូវការទាំងអស់របស់យើង។ (សូមកត់ចំណាំថា សាវ័កប៉ូល ពណ៌នាអំពីការជួយទាំងស្រុងនេះក្នុងលំដាប់លំដោយដូចគ្នាទៅនឹងអ្វីដែលលោកបានពណ៌នាអំពីរាល់តម្រូវការទាំងអស់របស់យើង)។
បើគ្មានព្រះគ្រិស្ត (បើឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងនឹងត្រូវដាច់ចេញពីព្រះជាម្ចាស់ ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះគ្រិស្ត យើងត្រូវបានរួបរួម (ផ្សះផ្សា) ជាមួយនឹងព្រះគ្រិស្ត (អេភេសូ ២:៥)។ ការរួបរួម (ការផ្សះផ្សា) មិនមែនគ្រាន់តែជាការបញ្ឈប់អរិភាព (ភាពអមិត្ត) ប៉ុណ្ណោះទេ តែគឺជាការស្ដារឱ្យមនុស្សមានការរួបរួមគ្នាដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ដោយការលុបចោលមូលហេតុនៃការដាច់ចេញពីគ្នា។ ដោយការបង់ថ្លៃបាបរបស់យើងតាមរយៈការសុគតរបស់ព្រះយេស៊ូនៅលើឈើឆ្កាង ព្រះជាម្ចាស់បានដោះស្រាយបញ្ហាដែលបានញែកទ្រង់ចេញពីយើង។ អំណាចដែលបានប្រោសព្រះយេស៊ូវឲ្យមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ក៏អាចប្រោសយើងឲ្យរួចពីសេចក្តីស្លាប់ខាងវិញ្ញាណផងដែរ។ ឥឡូវនេះ យើងអាចនឹងទទួលបាននូវបទពិសោធន៍នៃសេចក្ដីស្រឡាញ់របស់ព្រះជាម្ចាស់ជាសន្តិសុខតែមួយគត់ ហើយទទួលការណែនាំរបស់ទ្រង់ជាទិសដៅតែមួយគត់ ទោះបីជាលោកអ្នកបានបះបោរប្រឆាំងនឹងទ្រង់ដ៏ធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងណាក៏ដោយ។ គ្មាននរណាម្នាក់ដឹងពីរឿងនេះច្បាស់ជាងសាវ័កប៉ូលឡើយ។ លោកបានសម្លាប់គ្រិស្តបរិស័ទស្លូតត្រង់អស់ជាច្រើននាក់។ ប៉ុន្តែការសរសេររបស់លោកពេញទៅដោយអំណរនៃមនុស្សម្នាក់ដែលមានជីវិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ហើយធានាអះអាងចំពោះសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការអត់ទោសរបស់ទ្រង់ (១ធីម៉ូថេ ១:១២-១៧)។ ប្រសិនបើព្រះយេស៊ូអាចធ្វើឲ្យសាវ័កប៉ូលមានជីវិតសម្រាប់ព្រះជាម្ចាស់ ទ្រង់ក៏អាចធ្វើបែបនោះជាមួយលោកអ្នកបានដែរ ទោះបីជាលោកអ្នកដាច់ចេញពីព្រះអង្គយ៉ាងណាក៏ដោយ! បើគ្មានព្រះគ្រិស្ត (បើឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងនឹងត្រូវបានធ្វើជាទាសកររបស់សាតាំង ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះគ្រិស្ត យើងត្រូវបានរួចពីការគ្រប់គ្រងរបស់សាតាំង (អេភេសូ ២:៦)។ ពេលដែលព្រះជាម្ចាស់ប្រោសព្រះយេស៊ូឲ្យមានព្រះជន្មរស់ពីសុគតឡើងវិញ ទ្រង់បានតាំងឲ្យព្រះយេស៊ូមានអំណាចព្រះចេស្តាលើសាតាំង និងអារក្សទាំងអស់ (អេភេសូ ១:១៩-២២)។ ឥឡូវនេះ យើងអាចនឹងរួបរួមជាមួយនឹងព្រះយេស៊ូ ហើយចែកចាយសិទ្ធិអំណាចនេះបាន។ ឥឡូវនេះ យើងអាចមើលឃើញតាមរយៈការបោកបញ្ឆោតរបស់សាតាំង ហើយយកឈ្នះលើការប្រឆាំងរបស់វានៅក្នុងជីវិតរបស់យើង (បានពន្យល់រួចហើយនៅក្នុង អេភេសូ ៦:១០-២០)។ ឥឡូវនេះ យើងអាចរស់នៅដោយអំណាចព្រះចេស្តារបស់ព្រះជាម្ចាស់ ស្របតាមផែនការរបស់ទ្រង់ដែលមានសម្រាប់ជីវិតរបស់យើង ជាជាងរស់នៅធ្វើជាទាសកររបស់កាមតណ្ហា និងព្រះក្លែងក្លាយផ្សេងៗ (បានពន្យល់រួចហើយនៅក្នុង អេភេសូ ៤:១-៦:៩)។ ការមានសិទ្ធិអំណាចបែបនេះ ដោះលែងយើងឲ្យរួចផុតពីការភ័យខ្លាច និងការស្លាប់--ដោយព្រះគ្រិស្តគង់នៅជាមួយយើង ហើយទ្រង់អាចផ្លាស់ប្រែជីវិតរបស់យើងបាន!
បើគ្មានព្រះគ្រិស្ត (បើឃ្លាតឆ្ងាយពីព្រះគ្រិស្ត) យើងនឹងត្រូវឆ្ពោះទៅរកការថ្កោលទោសជារៀងរហូត ប៉ុន្តែតាមរយៈព្រះគ្រិស្ត យើងត្រូវបានបង្កើតមកសម្រាប់សំដែងឲ្យឃើញពីសេចក្ដីសប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (អេភេសូ ២:៧)។ យើងនឹងក្លាយជាស្មរបន្ទាល់នៃព្រះគុណដ៏ច្រើនលើសលុបមិនគួរឲ្យជឿរបស់ព្រះ (ព្រោះយើងសមនឹងនៅក្នុងស្ថាននរក) និងជាអ្នកទទួលនូវសេចក្តីសប្បុរសដ៏គ្មានដែនកំណត់របស់ទ្រង់។ ជីវិតនៅស្ថានសួគ៌នឹងមិនធុញទ្រាន់ឡើយ ពីព្រោះយើងនឹងបន្តស្វែងរក និងទទួលនូវបទពិសោធន៍ថ្មីដ៏ស៊ីជម្រៅនៃសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះ! ការដឹងច្បាស់ពីអនាគតដ៏អស្ចារ្យនេះ ធ្វើឱ្យយើងមានអំណត់ដ៏ធំធេងនៅក្នុងការលំបាកក្នុងជីវិតនេះ។
មនុស្សគ្រប់ៗគ្នា អ្នកខ្លះនៅតែស្ថិតនៅក្នុងស្ថានភាពដែលមានតម្រូវការទាំងស្រុង ឬអ្នកខ្លះក៏បានទទួលការជួយទាំងស្រុងពីព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ។ ដូច្នេះ នឹងមានជម្រើសតែមួយប៉ុណ្ណោះនៅក្នុងបញ្ហានេះ។ បើសិនជាលោកអ្នកមិនទាន់បានទទួលការជួយទាំងស្រុងពីព្រះអម្ចាស់នៅឡើយ សាវ័កប៉ូល បានពន្យល់ពីរបៀបទទួលជំនួយទាំងនេះនៅក្នុងជំពូក ២:៨-១០។ ប៉ុន្តែ ក្នុងចំណោមពួកយើងដែលបានទទួលជំនួយទាំងស្រុងពីព្រះជាម្ចាស់រួចហើយ ត្រូវតែឆ្លុះបញ្ចាំងជាទៀងទាត់អំពីការអស្ចារ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ក្នុងការជួយសង្គ្រោះជីវិតរបស់យើង ជារៀងរាល់ថ្ងៃ! យើងត្រូវចងចាំថា តើតម្រូវការទាំងស្រុងមានលក្ខណៈយ៉ាងដូចម្តេច យើងត្រូវការអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការជួយទាំងស្រុងរបស់ទ្រង់ ហើយយើងត្រូវការសុំព្រះជាម្ចាស់ជួយឲ្យយើងយល់កាន់តែស៊ីជម្រៅ និងជួយឲ្យយើងមានការកោតសរសើរចំពោះជំនួយទាំងស្រុងរបស់ព្រះអង្គកាន់តែស៊ីជម្រៅថែមទៀត។ បើលោកអ្នកមិនធ្វើបែបនេះទេ នោះលោកអ្នកនឹងចាប់ផ្តើមមិនសូវឲ្យតម្លៃទៅលើជំនួយទាំងស្រុងដែលមកពីព្រះជាម្ចាស់ឡើយ ហើយទ្រង់នឹងលែងជាព្រះអង្គសង្គ្រោះដ៏អស្ចារ្យនៅក្នុងជីវិតលោកអ្នកទៀតហើយ។ ហើយបន្ទាប់មក បណ្តាព្រះក្លែងក្លាយទាំងឡាយនឹងចាប់ផ្តើមបញ្ចូលអំណាចរបស់ពួកវាទៅក្នុងជីវិតរបស់លោកអ្នកឡើងវិញ។ ហើយបន្ទាប់មក លោកអ្នកនឹងកាន់តែត្រូវបោកបញ្ឆោតឲ្យធ្វើជាទាសករពួកវា ជាជាងការមានទំនុកចិត្តដោយបន្ទាបខ្លួនក្នុងនាមជាកូនដែលព្រះជាម្ចាស់បានសង្គ្រោះ។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាសាវ័កប៉ូល រំលឹកគ្រិស្តបរិស័ទនៅក្រុមជំនុំអេភេសូអំពីការជួយទាំងស្រុងរបស់ព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់រាល់តម្រូវការទាំងអស់របស់ពួកគេ!
ប៉ុន្តែមុនពេលលោកអ្នកអាចចងចាំបាន និងអរព្រះគុណព្រះជាម្ចាស់សម្រាប់ការជួយទាំងស្រុងរបស់ទ្រង់ លោកអ្នកត្រូវតែទទួលការជួយទាំងនោះជាមុនសិន។ ពេលលោកអ្នកមានតម្រូវការផ្សេងៗ តើលោកអ្នកត្រូវធ្វើដូចម្តេច ដើម្បីទទួលបានការជួយទាំងស្រុងពីព្រះជាម្ចាស់? តើលោកអ្នកត្រូវបំពេញលក្ខខណ្ឌអ្វីដើម្បីទទួលបានការជួយទាំងស្រុងពីព្រះជាម្ចាស់? នោះគឺជាអ្វីដែលសាវ័កប៉ូល បានពន្យល់នៅក្នុងជំពូក ២:៨-១០។ ព្រះជាម្ចាស់ប្រទានការជួយទាំងស្រុងរបស់ទ្រង់ជា «អំណោយ» ដល់យើង «ដោយព្រះគុណរបស់ទ្រង់» ដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យដោយពេញចិត្តដល់យើងដែលមិនសមនឹងទទួលបាន។ ហេតុផលក្នុងការប្រទានអំណោយនេះមិនពាក់ព័ន្ធ ទៅនឹងភាពស័ក្ដិសមរបស់អ្នកទទួលនោះទេ។ ហេតុផលស្ថិតនៅលើសេចក្តីស្រឡាញ់ ទាំងស្រុង របស់ព្រះជាម្ចាស់ដែលប្រទានឱ្យយើង។ តាមបទពិសោធន៍ជាទូទៅរបស់យើងនៅក្នុងពិភពលោកនេះគឺ បើអំណោយនេះមើលទៅដូចជា ល្អហួសពីការពិត អ៊ីចឹងអំណោយនោះប្រហែលជាហួសពីការពិត ពិតមែន។ ប៉ុន្តែ ព្រះជាម្ចាស់បានប្រទានអំណោយដ៏អស្ចារ្យជាងនេះដល់យើង គឺ៖ ទ្រង់ប្រទានអំណោយនៃការសង្គ្រោះដល់យើង (ឧទាហរណ៍ អេភេសូ ២:៤-៧)។ ហេតុផលមួយដែលជាការពិបាកក្នុងការទទួលជំនួយទាំងស្រុងពីព្រះជាម្ចាស់គឺ យើងត្រូវដាក់ការសង្ស័យ និងការភ័យខ្លាចថានឹងមានការខកចិត្ត ឬត្រូវបានទាញយកផលប្រយោជន៍ពីយើង ឲ្យនៅដោយឡែក ហើយទុកចិត្តថាការប្រទានឲ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់គឺជាការពិត។ នោះហើយជាអ្វីដែលមានន័យថា «ជឿ»។ គឺមានន័យថា ដាក់ការទុកចិត្តរបស់លោកអ្នក លើបំណងព្រះហឫទ័យដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះអង្គដែលប្រទានឲ្យ និងទទួលយក អំណោយដែលទ្រង់ប្រទានឲ្យនោះ។ ហេតុអ្វីបានជាលោកអ្នកអាចទុកចិត្តលើបំណងព្រះហឫទ័យដ៏សប្បុរសរបស់ព្រះជាម្ចាស់? ពីព្រោះទ្រង់បានបង្ហាញបំណងព្រះហឫទ័យដ៏សប្បុរសរបស់ទ្រង់ដោយបានប្រទានព្រះរាជបុត្រារបស់ទ្រង់ផ្ទាល់ដើម្បីជួយសង្គ្រោះលោកអ្នក (រ៉ូម ៨:៣២)។ នេះជាអត្ថន័យដែលព្រះយេស៊ូ បានមានបន្ទូលថា យើងត្រូវតែធ្វើដូចជាកូនក្មេងដើម្បីចូលទៅក្នុងព្រះរាជ្យរបស់ព្រះជាម្ចាស់ (ម៉ាកុស ១០:១៥)។ នៅពេលដែលលោកអ្នកឲ្យអំណោយមួយដល់កូនតូចរបស់ខ្លួននៅពេលបុណ្យណូអែល តើកូនតូចនោះឆ្លើយតបបែបណា? តើគេបានសួរលោកអ្នកដែរឬទេថា តើប៉ាចង់បានអ្វីពីកូនវិញ? តើគេសួរលោកអ្នកដែរឬទេថា សម្រាប់អំណោយនេះ តើប៉ានឹងកាត់លុយប៉ុន្មានពីលុយដែលប៉ានឹងឲ្យខ្ញុំ? តើគេបានរំលឹកលោកអ្នកពីការល្អដែលគេបានធ្វើកន្លងមក និងសន្យាថានឹងធ្វើការល្អនោះបន្តទៀតដែរឬទេ? អត់ទេ គេទុកចិត្តលើបំណងល្អរបស់លោកអ្នក ហើយទទួលយកនូវការបង្ហាញពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់លោកអ្នក ហើយគេបើកមើល រួចមានអំណរសប្បាយចំពោះអំណោយរបស់លោកអ្នក!
ដើម្បីបញ្ជាក់ឱ្យប្រាកដថាយើងយល់ពីអត្ថន័យនេះ ខ្ញុំសូមពន្យល់ឲ្យកាន់តែច្បាស់បន្ថែមទៀតថា៖
