នៅក្នុងសំបុត្ររបស់ប៉ូល គាត់ជាញឹកញាប់និងឈប់នៅចំកណ្តាលនៃគំនិត—ឬប្រយោគ—ហើយនឹងប្តូរទៅទិសដៅផ្សេងទៀត ហើយបន្ទាប់មកត្រឡប់ទៅគំនិតដើមរបស់គាត់វិញ។ (គាត់ធ្វើវាប្រាំជំពូកក្នុង កូរិនថូសទី2, 2:14-7:4!) គាត់ធ្វើវានៅក្នុងអេភេសូរជំពូក3 ផងដែរ។ នៅក្នុងជំពូក3:1 គាត់ត្រៀមខ្លួនដើម្បីអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេប៉ុន្តែការលើកឡើងរបស់គាត់ចំពោះការជាប់គុករបស់គាត់បានជំរុញឱ្យគាត់ឈប់ ហើយផ្លាស់ប្តូរការគិតរហូតដល់ជំពូក3:14 នៅពេលដែលគាត់ចាប់ផ្តើមអធិស្ឋានសម្រាប់ពួកគេ។
ហេតុអ្វីបានជាគាត់ធ្វើបែបនេះ? ព្រោះការលើកឡើងអំពីការជាប់គុករបស់លោកក្នុងជំពូក៣:១ បានធ្វើឲ្យគាត់ព្រួយបារម្ភថា ពួកគេនឹងធ្លាក់ទឹកចិត្តដោយសារទុក្ខលំបាករបស់គាត់។ ដូច្នេះនៅក្នុងជំពូក 3:2-12 គាត់ពន្យល់ ពីមូលហេតុដែលគាត់មិនបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារការរងទុក្ខរបស់គាត់ ហើយបន្ទាប់មកនៅក្នុងជំពូក3:13 ជំរុញពួកគេកុំឱ្យបាក់ទឹកចិត្ត ដោយសារការរងទុក្ខរបស់គាត់។ នេះមានន័យថានៅក្នុងជំពូក3:2-12 យើងយល់ ឃើញពីរបៀបដែលប៉ូលបានស៊ូទ្រាំ និងការរងទុក្ខវេទនាដោយជោគជ័យ។ (នៅក្នុងកូល៉ុសជំពូក1:24 គាត់ និយាយថាគាត់ត្រេកអរចំពោះការរងទុក្ខរបស់គាត់។ សូមមើលផងដែរ រ៉ូម8:37)នេះអនុវត្តជាក់ស្តែង សម្រាប់ អ្នក និងខ្ញុំចាប់តាំងពីយើងទាំងអស់គ្នាជាអ្នករងទុក្ខ នៅក្នុងពិភពលោកដែលបែកបាក់នេះ ហើយយើងនឹងជួបការរងទុក្ខជាច្រើនទៀតដោយសារតែការប្តេជ្ញាចិត្តចំពោះព្រះគ្រិស្ត។ យើងអាចគិតពីអត្ថបទទាំងបីនេះ ដើម្បីអោយអ្នករងទុក្ខលំបាកដោយជ័យជម្នះ៖
1. ព្រះបានបើកសម្តែងផែនការរបស់ទ្រង់សម្រាប់មនុស្សជាតិ
2. ព្រះបានប្រទានឱ្យអ្នកនូវតួនាទីពិសេសមួយនៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់
3. ព្រះនឹងផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវធនធានដើម្បីបំពេញតួនាទីរបស់អ្នក។
បើអ្នកចង់ទទួលបានជ័យជម្នះក្នុងពេលរងទុក្ខ អ្នកត្រូវយល់ពីផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សជាតិ។ វាអាច ស្តាប់ទៅស្មុគស្មាញ ហើយដំបូងឡើយមិនសំខាន់ ប៉ុន្តែអ្នកត្រូវតែចាប់ផ្តើមនៅទីនេះ។ វាគ្រាន់តែ ជាពេលដែល អ្នកដឹងពីគោលបំណងដ៏ធំរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សជាតិ ដែលអ្នកអាចរៀនពីតួនាទីរបស់អ្នក នៅក្នុងផែនការ របស់ទ្រង់ ហើយមានតែពេលនោះទេដែលការរងទុក្ខលំបាករបស់អ្នកអាចក្លាយជាមានអត្ថន័យពេញលេញពិតប្រាកដ។ ប៉ូលបានយល់ពីផែនការដ៏ធំរបស់ព្រះ ហើយដំណាក់កាលជាក់លាក់នៃផែនការរបស់ព្រះ ដែលគាត់បានស្ថិតនៅក្នុងនោះ ដោយសារព្រះបានបើកបង្ហាញវាតាមរយៈលោកប៉ូល ។ នៅក្នុងអេភេសូរ ៣:២-៦, ១១ ប៉ូលបានលើកឡើងនូវចំណុចសំខាន់ពីរអំពីផែនការដ៏អស្ចារ្យរបស់ព្រះ តាមរយៈប្រវត្តិមនុស្ស៖
ក. ផែនការរបស់ព្រះផ្តោតលើការសន្យាដែលទ្រង់បានធ្វើចំពោះអ៊ីស្រាអែល ការសន្យាជាចុងក្រោយត្រូវបានសម្រេចនៅក្នុងព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត(ជំពូក3:6)។ នៅពេលដែលមនុស្សជាតិបានបះបោរប្រឆាំងនិងព្រះ ព្រះជាម្ចាស់ បានចាប់ផ្ដើមផែនការសង្គ្រោះរបស់ទ្រង់។ នៅក្នុងលោកុប្បត្តិ 12 ទ្រង់បានសន្យាជាមួយអ័ប្រាហាំ ថា តាមរយៈកូនចៅរបស់គាត់នៅថ្ងៃណាមួយ ទ្រង់និងធ្វើឱ្យពរជ័យនៃសេចក្តីសង្គ្រោះ មានដល់គ្រប់ក្រុម គ្រប់ជនជាតិទាំងអស់ក្នុងពិភពលោក។ ក្នុងអំឡុងពេលនៃព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ទាំងមូលគឺជារយៈពេលនៃ ការសន្យា។ ព្យាការីក្នុងគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់បានថ្លែងទំនាយពីការយាងមកនៃព្រះមេស្ស៊ី(ស្តេច)ដែលជាកូន ចៅរបស់អ័ប្រាហាំ និងយូដា ដែលនឹងធ្វើអោយអំពើអាក្រក់ត្រូវបរាជ័យ ហើយស្តារនគររបស់ព្រះឡើងវិញ ដើម្បីឲ្យគ្រប់ជាតិសាសន៍បានស្គាល់ថាព្រះអង្គជាព្រះអម្ចាស់។ ដើម្បីបង្ហាញថានេះជាផែនការរបស់ព្រះ ហើយថាវានឹងត្រូវបានសម្រេច ព្យាការីក៏បានប្រើថ្លែងទំនាយយ៉ាងខ្លីដែលតែងតែបានសម្រេច (ឧ. ការនិរទេសទៅស្រុកបាប៊ីឡូន និងការត្រឡប់មកវិញ)។
ខ. ព្រះបានបើកសម្ដែង «គម្រោងការដ៏លាក់កំបាំង» ជាផ្នែក នៃផែនការនេះទៅកាន់ប៉ូល និងសាវ័កដទៃទៀត ព្រមទាំងព្យាការីក្នុងព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីថ្មី (ជំពូក៣:៥)។ «គម្រោងការដ៏លាក់កំបាំង» នេះគឺជាផ្នែកមួយនៃការបំពេញផែនការរបស់ព្រះដែលមិនបានបង្ហាញឲ្យឃើញច្បាស់នៅក្នុងព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់ទេ។ «គម្រោងការដ៏លាក់កំបាំង» នេះជាផ្នែកមួយ បានចាប់ផ្តើមជាមួយនិងការសុគត និងការរស់ឡើងវិញរបស់ព្រះយេស៊ូ។ ជំនួសឱ្យការយាងមកសោយរាជ្យ ទ្រង់បានយាងមកសោយទីវង្គត់ជាកូនចៀមនៃព្រះ ដែលជាអ្នកជំនួសដ៏ល្អឥតខ្ចោះ ដែលការសុគត់បានបង់ថ្លៃសម្រាប់អំពើបាបរបស់មនុស្សជាតិ។ (ពួកព្យាការីក្នុងព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីចាស់បានកត់ត្រាការថ្លែងទំនាយអំពីការសោយទិវង្គតរបស់ព្រះយេស៊ូ ប៉ុន្តែពួកគេមិនបានយល់ពីសេចក្តីនោះឡើយ។) ផ្នែក «គម្រោងការដ៏លាក់កំបាំង» នៅតែបន្តដំណើរការជាមួយ និងការរីកលូតលាស់នៃមនុស្សដែលបានជ្រើសតាំងថ្មី។ នៅដំណាក់កាលនៃសម័យកាលប្រវត្តិសាស្ត្រនេះ ព្រះជាម្ចាស់បានជ្រើសតាំងមនុស្សដែលមិនជាប់ខ្សែរស្រឡាយជាកូនចៅរបស់អ័ប្រាហាំខាងរូបកាយ ដែលថ្វាយបង្គំព្រះអង្គក្នុងព្រះវិហារដោយផ្ទាល់នៅឯក្រុងយេរូសាឡឹមនោះទេ ប៉ុន្តែគឺជាពួកគេអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូដោយរូកាយមកពីចម្រុះវប្បធម៌ ដែលជាព្រះវិហារនៃព្រះនៅទូទាំងពិភពលោក (ម៉ាថាយ 24:14)! ប៉ូលបានដឹងពីផែនការរបស់ព្រះសម្រាប់មនុស្សជាតិ ហើយគាត់ដឹងពីដំណាក់កាលនៃផែនការរបស់ព្រះដែលគាត់បានកំពុងស្ថិតនៅ ហើយគាត់បានមើលឃើញព្រះជាម្ចាស់កំពុងសម្រេចផែនការរបស់ទ្រង់ តាមរយៈការរីកដុះដាលចំនួនក្រុមជំនុំ តាមរយៈភូមិសាស្រ្តនានា និងតាមរយៈជាតិសាសន៍នានា។ ការយល់ដឹងពីផែនការរបស់ព្រះនេះ បានផ្ដល់ទំនុកចិត្តដល់គាត់ គឺថាផែនការរបស់ព្រះនឹងទទួលបានជ័យជម្នះ វាពិតជាបានជួយគាត់យ៉ាងខ្លាំងអំឡុងពេលរងទុក្ខលំបាក របស់គាត់(រ៉ូម ៨:១៨)។
អ្នក និងខ្ញុំអាចទទួលបានការយល់ដឹងដូចគ្នានេះអំពីផែនការរបស់ព្រះ—វាត្រូវបានផ្តល់ឱ្យយើងតាមរយៈ ព្រះគម្ពីរសម្ពន្ធមេត្រីថ្មី។ យើងអាចមើលទៅក្រោយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយឃើញថាព្រះបានសម្រេចតាមការសន្យារបស់ទ្រង់ក្នុងការចាត់ព្រះរាជបុត្រាទ្រង់ ឲ្យមកសុគតសម្រាប់អំពើបាបរបស់យើង ហើយត្រូវបានប្រោសឲ្យរស់ឡើងវិញដើម្បីបញ្ជាក់ថាទ្រង់បានបង់ថ្លៃប្រោសលោះហើយ។ យើងអាចមើលទៅក្រោយក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយឃើញថា ព្រះបានកំពុងកសាងក្រុមជំនុំរបស់ទ្រង់—ឥឡូវនេះបានបង្កើតឡើងនៅគ្រប់នយោបាយរបស់ជាតិ ហើយផ្ទុះឡើងនៅក្នុងពិភពលោក មិនថាតែពួកស្បែកស មិនថាតែពួកលោកខាងលិច នៅប្រទេសដូចជា ចិន កូរ៉េ ឥណ្ឌា និងអាហ្វ្រិកផងដែរ។ ប្រវត្តិសាស្ត្របាននាំទៅរកការសម្រេចនៃផែនការរបស់ព្រះ ដូចដែលព្រះយេស៊ូបានមានព្រះបន្ទូល។ ការយល់ដឹងពីផែនការរបស់ព្រះនេះផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវស្ថេរភាព និងក្តីសង្ឃឹមនៅ ចំនុចកណ្តាលនៃការរងទុក្ខលំបាករបស់អ្នក។
តើអ្នកអាចរៀន និងផ្ដោតលើផែនការដ៏ធំរបស់ព្រះ តាមរយៈប្រវត្តិមនុស្សដោយរបៀបណា? មានមធ្យោបាយ សំខាន់មួយគឺត្រូវរៀនថ្នាក់ព្រះគម្ពីរដែលបង្រៀននូវរឿងទាំងមូលនៅក្នុងព្រះគម្ពីរ ហើយយើងត្រូវប្រាកដថា អ្នកមានការសិក្សាព្រះគម្ពីរផ្ទាល់ខ្លួនផងដែរ ដើម្បីបានចង់ចាំនូវសាច់រឿងទាំងមូល និងកិច្ចការដែលព្រះបានធ្វើនៅក្នុង ប្រវត្តិសាស្ត្រ។
ប៉ូលបានស៊ូទ្រាំ និងការរងទុក្ខលំបាកដោយជោគជ័យ ដោយសារគាត់មិនត្រឹមតែយល់ពីផែនការរបស់ព្រះប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែក៏ដោយសារគាត់យល់យ៉ាងច្បាស់ថា ព្រះបានប្រទានតួនាទីពិសេសមួយដល់គាត់នៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់(ជំពូក3:7-10) ។
ប៉ូលសមនិងទទួលការផ្ដន្ទាទោសពីព្រះ ដោយសារគាត់ជាអ្នកជ្រុលនិយមខាងសាសនា ដែលបានបៀតបៀន និងសម្លាប់ពួកអ្នកជឿលើព្រះយេស៊ូ។ ប៉ុន្ដែព្រះយេស៊ូមិនត្រឹមតែបង្ហាញសេចក្ដីមេត្ដាករុណាដល់គាត់ប៉ុណ្ណោះទេ (មិនផ្តល់ឱ្យគាត់នូវការថ្កោលទោសដែលគាត់សមនិងទទួលបាននោះឡើយ) -បែរជាទ្រង់បានបង្ហាញព្រះគុណរបស់ទ្រង់ដល់គាត់ទៅវិញ(ផ្តល់ឱ្យគាត់នូវឯកសិទ្ធិមួយដែលគាត់មិនសមនិងទទួលបានទៅវិញ)។ ជាពិសេស ព្រះយេស៊ូបានប្រទានឯកសិទ្ធិដល់គាត់ ក្នុងការដឹកនាំពីរបៀបប្រាប់សាសន៍ដទៃអំពីសេចក្តីស្រឡាញ់របស់ព្រះយេស៊ូ ចំពោះពួកគេ(ជំពូក៣:៨)។ នៅពេលដែលក្រុមជំនុំចម្រុះជាតិសាសន៍នេះរីកចម្រើន មនុស្សទាំងអស់ (សាសន៍យូដា ក្រិក រ៉ូម) កំពុងតែមើលឃើញផែនការរបស់ព្រះ—ហើយពួកគេជាច្រើនបានចូលរួមជាមួយវាដែរ (ជំពូក3:9)។ ហើយសូម្បីតែពួកទេវតាក៏កំពុងរៀនអំពីប្រាជ្ញារបស់ព្រះដែរ នៅពេលដែលពួកគេឃើញក្រុមជំនុំ«ចម្រុះជាតិសាសន៍»របស់ព្រះយេស៊ូរីកចម្រើន (ជំពូក៣:១០)។
នេះជាមូលហេតុដែលប៉ូលអាចនិយាយថាគាត់មិនបាក់ទឹកចិត្តទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងរីករាយក្នុងការជាប់គុករបស់គាត់។ គាត់យល់ឃើញថាការរងទុក្ខរបស់គាត់មានតម្លៃ ដោយសារពួកគេជំរុញផែនការរបស់ព្រះក្នុងការផ្សាយដំណឹងល្អដល់សាសន៍ដទៃ រួមទាំងអ្នកកំពុងស្តាប់(ទស្សនិកជន)របស់គាត់(ជំពូក3:1,13)។ ហើយព្រះបានប្រោសលោះការរងទុក្ខលំបាកដោយជាប់គុករបស់ប៉ុលបន្ថែមទៀត ដោយប្រើសំបុត្រទាំងប្រាំដែលគាត់បានសរសេរពេលជាប់គុកដើម្បីជាប្រយោជន៍ដល់មនុស្សរាប់លាននាក់ទូទាំងពិភពលោកក្នុងរយៈពេល 20 សតវត្សចុងក្រោយនេះ!
លោក វីកទ័រ ហ្វ្រែនហ្គល (Viktor Frankl)នៅក្នុងសៀវភៅ “មនុស្យស្វែងរកតម្លៃ” (Man's Search for Meaning)របស់គាត់ បានបង្កើតចំណុចដូចគ្នានេះ។ ខណៈពេលដែលអ្នកទោសនៅក្នុងជំរុំប្រមូលផ្តុំណាស៊ី គាត់បានកត់សម្គាល់ថាមានតែអ្នកទោសណា ដែលស្គាល់អត្ថន័យសម្រាប់ជីវិតរបស់ពួកគេប៉ុណ្ណោះ ដែលអាចស៊ូទ្រាំ និងការរងទុក្ខដ៏គួរឱ្យភ័យខ្លាចរបស់ពួកគេដោយក្តីសង្ឃឹម និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ។ អ្នកដែលខ្វះរបស់នេះ (ដែលរស់ដើម្បីតែការសប្បាយ ការសម្រាលទុក្ខ។ល។) មិនយូរប៉ុន្មានក៏បាត់បង់ជីវិតទៅ។ លោកហ្វែ្រនហ្គល (Frankl)បានបន្តអភិវឌ្ឍន៍នូវអ្វីដែលគាត់ហៅថា ការព្យាបាលដោយរូបសញ្ញា (ការព្យាបាលតាមអត្ថន័យ) ដែលជាទម្រង់នៃការព្យាបាលចិត្តសាស្ត្រដែលសង្កត់ធ្ងន់ (ក្នុងចំណោមរបស់ផ្សេងទៀត) ថាគន្លឹះនៃការស៊ូទ្រាំ និងការរងទុក្ខដោយជោគជ័យ គឺវាមានអត្ថន័យសម្រាប់ជីវិតរបស់អ្នក ដែលធំជាងការសុខស្រួលខាងសាច់ ឈាម និងសម្អាងហេតុនៃសុភមង្គល ។
គាត់បានសរសេរ “មនុស្សមានហេតុផលដើម្បីរស់នៅ ប៉ុន្តែមិនដឹងថារស់នៅដើម្បីអ្វីឡើយ, ពួកគេចេះដឹង ប៉ុន្តែមិនយល់អត្ថន័យ... គោលការណ៍សំខាន់មួយនៃការព្យាបាលដោយរូបសញ្ញា (គឺ) ការកង្វល់ចម្បងរបស់មនុស្យ គឺមិនមែនដើម្បីទទួលបានភាពរីករាយ ឬជៀសវាងការឈឺចាប់នោះទេ ប៉ុន្តែជាការមើលឃើញអត្ថន័យនៅក្នុងជីវិតរបស់ពួកគេជាង។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាមនុស្សត្រៀមខ្លួនជាស្រេចក្នុងការរងទុក្ខ ទោះដឹងថាស្ថិតក្នុងល័ក្ខខ័ណ្ឌណាក៏ដោយ ... ឲ្យតែការរងទុក្ខលំបាករបស់គាត់មានតម្លៃ។
នៅក្នុងអេភេសូរ 3:12 យើងមកដល់របៀបទីបីដើម្បីស៊ូទ្រាំ និងការរងទុក្ខដោយជ័យជម្នះ។ ប៉ូលកំពុងនិយាយថា៖ «កុំបាក់ទឹកចិត្ត និងការរងទុក្ខរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងពីអ្វីដែលព្រះកំពុងធ្វើនៅក្នុងអតីតកាល ហើយខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំមានឯកសិទ្ធិបំពេញតួនាទីក្នុងផែនការរបស់ព្រះ—ហើយក្រៅពីនេះ ខ្ញុំមានសិទ្ធិផ្ទាល់ខ្លួនក្នុងចូលទៅកាន់ព្រះ។ ដោយជំនឿលើព្រះគ្រិស្ត ខ្ញុំអាចទៅរកទ្រង់គ្រប់ពេល ហើយទទួលបានអ្វីទាំងអស់ដែលខ្ញុំត្រូវការដើម្បីបំពេញតួនាទីនេះ»។
របៀបពីរដំបូងគឺជាការពិតជាក់ស្តែង ដែលអ្នករៀន និងជឿ។ របៀបចុងក្រោយនេះ គឺជាអ្វីមួយដែលអ្នកជួបប្រទះផ្ទាល់។ អ្នកសរសេរកណ្ឌគម្ពីរហេព្រើរអញ្ជើញយើងឲ្យចូលទៅជិតព្រះ តាមរយៈអ្នកដែលបានរងទុក្ខដោយជ័យជម្នះ ដើម្បីទទួលជំនួយដែលយើងត្រូវការ (ហេព្រើរ ៤:១៥, ១៦)។ ព្រះយេស៊ូបានសន្យាថា និងប្រទានឲ្យអ្នកកាន់តាមទ្រង់ទាំងអស់នូវសេចក្ដីសុខសាន្តក្នុងពេលមានការរងទុក្ខលំបាករបស់ពួកគេ (យ៉ូហាន ១៤:២៧; ១៦:៣៣)។ ប៉ូលអរសប្បាយដោយសារតែការលើកទឹកចិត្តផ្ទាល់ខ្លួនដែលគាត់បានទទួលពីព្រះ ក្នុងអំឡុងពេលរងទុក្ខរបស់គាត់ (កូរិនថូសទី2 1:3, 4ក, 5)។ នេះជាមូលហេតុដែលសំបុត្រជាប់គុករបស់ប៉ូលបង្ហាញការសប្បាយរីករាយដូចសំបុត្រដែលគាត់បានសរសេរពេលស្ថានការណ៍របស់គាត់ប្រសើរជាង!
ប្រសិនបើអ្នកស្គាល់ព្រះគ្រិស្ត នោះអ្នកមានសិទ្ធិចូលទៅកាន់ព្រះអង្គដូចគ្នា ហើយអ្នកអាចមានធនធានដូចគ្នានេះ (រ៉ូម ១៥:៤, ១៣)។ រៀនអំពីការសន្យានៅក្នុងបទគម្ពីររបស់ទ្រង់។ ចូរទៅរកព្រះទាំងការឈឺចាប់ និងការរងទុក្ខលំបាករបស់អ្នកដោយផ្ទាល់ ព្រមទាំងការទុកចិត្តរបស់អ្នកលើការសន្យារបស់ទ្រង់។ សួរព្រះអង្គអំពីការធានាដែលទ្រង់បានសន្យាដើម្បីឱ្យ អ្នកអាចបំពេញតួនាទីរបស់អ្នកនៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់។ ទុកចិត្តលើទ្រង់ដែលបានប្រគល់ឱ្យអ្នកនូវរបៀប និងពេលវេលាដែលទ្រង់ដឹង គឺល្អបំផុត។
តើអ្នកចង់ឲ្យការរងទុក្ខដោយទទួលបានជ័យជម្នះឬទេ? តើអ្នកចង់ដឹងទេថា ព្រះទ្រង់មានផែនការសម្រាប់ប្រវត្តិសាស្ត្រ ហើយទ្រង់បានប្រទានឱ្យអ្នកនូវតួនាទីនៅក្នុងផែនការរបស់ទ្រង់ដែរឬទេ? តើអ្នកចង់ទទួលបាននូវបទពិសោធន៍ភាពសុខសាន្ត និងការលួងលោម និងក្តីសង្ឃឹម និងក្តីអំណររបស់ទ្រង់នៅចំកណ្តាលនៃការរងទុក្ខរបស់អ្នកឬទេ? ព្រះចង់ផ្តល់ឱ្យអ្នកនូវអ្វីៗទាំងអស់នេះ - និងច្រើនថែមទៀត។ ចូរមកឯព្រះយេស៊ូគ្រិស្ត ជាបុត្ររបស់ព្រះ ហើយប្រគល់ជីវិតរបស់អ្នកដល់ទ្រង់ និងទៅតាមគោលបំណងរបស់ទ្រង់សម្រាប់ជីវិតអ្នក!
